بارها و بارها شاید شنیده و خوانده باشید که؛ تعدادی از افراد که معمولاً خود را دلسوز و حامی دین الهی قلمداد نموده و می نمایند، برخورد قاطع، سریع و بدون گذشت با هر نوع فساد اعم از اداری و مالی و... و یا هر نوع انحراف از معیارهای قانونی را در کشور برنتابیده و آنرا باعث بدنام کردن دین و کشور دانسته و لذا خواهان برخوردهای آرام و پنهانی با مظاهر و مسببان آن می شوند.

عمل و سخن اینچنین اشخاصی که متاسفانه بعضاً خود از تصمیم گیرندگان، مدیران و کارگزاران کشور هستند، عملاً ناشی از این برداشت زشت، تلخ و غیر واقعی است که "ستون های دین الهی آنقدر سست و ضعیف اند که با کمترین فشاری فروافتاده و ساختمان عظیم آن به خرابه ای تبدیل می گردد.

این سخن و استدلال ناصواب و جفاگونه بیشتر متعلق به آنانی است که متاسفانه شان و آبروی خود و اشخاص مانند خود را مساوی با دین الهی میدانند و شوربختانه بر اثر جهالت عده ای که نسبت به استحکام و شکوه دین الهی کمترین معرفت را دارند، معمولاً مورد استقبال قرار گرفته و می گیرد.

حال آنکه اگر چنین استدلال و دلسوزی ای در حق دین الهی برخوردار از کوچکترین واقعیتی بود، پیش از آن نیز نبی مکرم اسلام (ص) و ائمه ی معصومین علیهم السلام به چنین شیوه و سنتی عمل نمی نمودند.

در حالیکه نه تنها نگاهشان به وضعیت دین الهی نعوذباالله تا به این اندازه سست انگارانه، بدبینانه و حقیرانه نبوده است، بلکه با آن قاطعیتی که در برخورد با مفسدین و متجاوزان به بیت المال و... از خود به کرّات نشان داده و در سریعترین و قاطع ترین حالت ممکن عمل می نمودند، عظمت، قدرت و حقانیت دین الهی را بیشتر و بهتر نمایان می ساختند.

و در این خصوص نمونه های فراوانی را از این سیره ی نبویّه و امامیه میتوان مثال آورد؛ از جمله برخورد امام علی علیه السلام در هنگام خلافت با "عثمان بن حنیف" فرماندار او در بصره، برخورد آن امام هُمام با "رفاعه بن شداد" قاضی اهوازی، نوع واکنش عبرت آموز ایشان با برادرش "عقیل" و موارد متعدد و متنوع دیگری که در مقابل تخلف ها و مفاسد زمانه ی ما حکم مورچه و فیل را دارند، همه نشان از این واقعیت افتخار آمیز دارد که بحمدالله دین الهی، نه ضعیف و نحیف است و نه خطری کیان آنرا تهدید می نماید.

بلکه آنچه و آنکه ممکن است دارای ضعف، ناتوانی و نابسامانی باشد، همانا ایمان و باورهای معدود کسانی است که منافع مادی و معنوی خویش را در پنهان نمودن هر چه بیشتر و گسترده تر ضعف ها و نقائصی می دانند که اتفاقاً خود آفرینندگان آثار و عواقب آن بوده و عده ای دیگر از روی جهالت و یا عناد تاریخی ناجوانمردانه آنرا به پای دین الهی نوشته و می نویسند.