گاهی در گیر ودار قصه، اصل موضوع فراموش می شود، فراموش می شود که ما برای چه در کنار هم قرار گرفته ایم و حتی بدتر از فراموشی، هر کداممان به سوی قبله ای متفاوت نگاه می کنیم.

واقعیت امر این است که این دوره از انتخابات، ویژگی های خود را دارد و در این میان شایداز مهم ترین ویژگی ها، نبود صدایی اصلاح طلبانه است و اصلاح طلبان به طور عمومی به دلیل حذف نیروهای خود، امکان صدور لیستی منسجم و یکسان را نمی بینند، البته از این بابت فرقی با دوره قبل ندارد، یعنی در دوره انتخابات قبل هم نیروهای اصلی و حتی ذخیره اصلاح طلبان از سد تایید صلاحیت ها رد نشدند و آنگاه اصلاح طلبان به انتخاب چهره های ناشناخته و جدید روی آوردند، ریسکی که در نهایت موفقیت آمیز نبود و حتی برخی راه یافتگان باسبد اصلاحات، از همان روز اول مجلس نشینی راه ضدیت وتقابل با هر آنچه اصلاح طلبی است برگزیدند.

از این باب باید به اصلاح طلبان آفرین گفت که بعد از چند دهه سیاست ورزی، یک بار هم که شده از تجربه پیش روی آموختند و فهمیدند تنها بالا رفتن از صندوق کافی نیست که گاه صندوق، می شود تابوت یک تفکر.

ما ولی در اهواز قصه مان دیگر است، قصه ای که از یک طرف با تبعیض و ناکارآمدی مدیران عموما غیربومی گره خورده و از جانبی با چهره های بومی که در نخستین مرحله رویارویی و ملاقات با قدرت و ثروت و ...، خود را به تمامی میبازند، تجربه ای که آخرینش و نه پایانش در انتخابات اخیر مجلس روی داد و دیدیم چگونه می توان از دامن مردم، به دامان نامادری زر و زور و ثروت پرید و چهار سال همه چیز را فراموش کرد، در این بلبشو پس ما چه می خواهیم؟

اگر که مدیران ناکارآمدند و برخی حتی بدتر! اگر که منتخبین ما، پس از ابطال برگه رای در شناسنامه مان و رسیدنشان به مجلس، همه اهواز را با همه بدبختی هایش از یاد می برند! و هزاری اگر دیگر! پس ما برای چه حنجره پاره می کنیم؟ با همدیگر کلنجار می رویم؟ بر سر برادر و خواهر و مادر و ... فریاد می زنیم که راه همین است و بس و ... در این بازار متشنج ما به دنبال چه محصولی هستیم؟

تجربه های دور و نزدیک مان نشان میدهند اعتماد به شعارهای نامردان انتخاباتی عملی پوچ است، رویکرد همین نامزدها در کسوت نمایندگی نیز کم و بیش نشان از همین امر دارد و بعد از چندین دوره انتخاب و به قولی رکب خوردن مردم از نمایندگان و ... اگر کسی امروز از اعتماد بگوید به شخصه معتقدم که خوشا به حالش! پس پرسش اساسی هنوز باقی است، اینکه ما مردمان اهواز چه می خواهیم ؟

فراموشی و نسیان از جمله تلخ ترین بیماریهاست و اگر اندکی به قوه ذاکره خود فشار بیاوریم به راحتی پرسش بالا را پاسخی در خور خواهیم یافت.

در روزگاری که همه چیزش عجیب است، و مدیرانش به قصد خدمت به مردم، کمر مردم را شکسته اند، در روزگاری که مردم دور و نزدیک اهواز در کنار چاههای نفت و کارخانجات سنگین و سبک و صنعتی و ... شاهد گذر گذر اتوبوسهای حامل کارکنان از دور دست های دوردست هستند و مدیران مربوطه حتی سرایدار اداره خود را از دهاتشان در پس و پیش کوهها استخدام میکنند! و نصیب مردم اهواز فقط چندی شعار است و ... در چنین روزگاری همینکه نمایندگان منتخب از کیسه چنین مدیران غیربومی انتخاب نشوند، خود برای مردم پیروزی است، مهم ترین بخش قصه همین است که هیمنه تبعیض را قدرت بیشتر ندهیم، و این مهم ترین بخش حداقل هاست...

ادامه دارد

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه