تاریخ گذشتگان و روزگار کنونیِ جوامع بشری و همچنین فراز و نشیب های زندگی تک تک افراد، گویای این واقعیت است که رسیدن به پیروزی ها و موفقیت ها، بهروزی، سربلندی، آسایش و رفاه عمومی جز با گذر از برهه های دشوار و سخت و تاب آوری همگانی، امکان پذیر نیست.

در کنار و همراه با تاب آوری مردمان و تک تک افراد در زندگی شخصی، بی گمان عوامل دیگری بر مدت زمان تحمل دشواری ها و همچنین میزان تحقق پیروزی ها متناسب با تاب آوری ها، مؤثر است.

اینکه ملت ها و جامعه ها، بلکه تک تک افراد پس از تحمل چه سختی ها و دشواری هایی و یا پرداختنِ چه هزینه های مالی هنگفت و جانی بسیار به آسایش و پیشرفت و سربلندی می رسند و در مدیریت کلان کشوری چه شرایطی باید حاکم باشد، البته از مسائل قابل تأمل و تفکر در این زمینه است!

به سخن دیگر، نمی توان فقط به مردم یادآوری کرد که دشواری ها را با هر هزینه و آسیب و برای مدت زمانى نامعلوم تحمل کنند تا در آینده ای که معلوم نیست کی فرا می رسد، مزه و طعم پیشرفت و موفقیت را بچشند!

برای مردم قابل قبول و پذیرش نیست که هر دولتی که بر سر کار می آید، وعده دهد که در مدت چهار یا هشت سال و یا با پیاده کردن یک یا دو برنامه پنج ساله به قله های رفیع خواهیم رسید و پس از آمدن و رفتن چند دولت، مردم احساس کنند که روز به روز و سال به سال دست تنگ تر و ندارتر از پیش شده اند!

بر این پایه ضروری است که همراه با انتظارِ تاب آوری از مردم و امیدوار کردن آنها به آینده ای بهتر، مقدماتی شامل نکات زیر هم فراهم شود:

۱_ مقامات عالی کشور باید چشم انداز و چیستیِ تصورات ذهنی خویش از مفاهیمی چون "پیروزی" و "موفقیت" مردم و کشور را به روشنی بیان کنند!. آنان حق ندارند و نباید تنها بر اساس تصورات ذهنی خویش، آینده مردم و یک کشور را به این سو و آن سو بکشانند.

۲_ مقامات عالی کشور باید سیاست های کلان کشور در همه زمینه ها را در فرآیندی دمکراتیک و با بهره گیری از همه نخبگان دلسوز کشور که برآیند رای و خواسته ملت باشند، تعیین و اتخاذ کنند به گونه ای که روح جمعی مردم با سمت و سویی که کشور در پیش گرفته است، موافق باشند.

۳_ حاصل دو بندی که گفته شد همانا بالارفتن اعتماد عمومی و همگانی شهروندان به مقامات عالی کشور است. تاب آوری مردم در برابر مشکلات در گرو وجود اعتماد اجتماعی به حاکمان است.

۴_ رسیدن به پیروزی و موفقیت و بهبودی وضع کشور فقط با تاب آوری مردم فراهم نمی شود، بلکه داشتن برنامه های کارشناسی شده و تعیین اولویت ها به کمک خرد جمعی و نظارت دقیق بر حسن اجرای برنامه ها و گماردن نیروهای کارآمد و با تجربه و دلسوز از شرط های دیگر رسیدن به پیروزی و بهروزی است.

۵_ پیروزی و بهروزی و آسایش و پیشرفت مردم و کشورها به یکباره تحقق نمی یابد، بلکه نشانه ها و علائم آن و بخش هایی از پیروزی پیش از تحقق تمام و کمال آن، باید احساس شود و چنانچه مردم هیچ نشانه و علائمی از بهروزی و رفاه عمومی را احساس نکنند، نمی توانند برای مدت زمانی نامعلوم در برابر دشواری ها تاب آورند.

۶_ یکی از شروط اصلی رسیدن به بهروزی و پیشرفت در یک کشور، بر قرار بودن نظام پایش و ارزیابی از عملکرد همه مسئولان در همه رده هاست. به سخن دیگر، همه افراد در هر سطحی از اختیارات، باید پاسخگوی کاستی ها و نارسایی ها و ناکامی ها در حوزه تحت اختیار خویش باشند.

۷_ یکی از ویژگی ها و معیارهای پیشرفته بودن یک ملت، متوازن بودن پیشرفت و توسعه است.

بی گمان هر ملتی بخصوص اگر دارای منابع سرشار طبیعی و انسانی باشد، می تواند با صرف هزینه های گزاف، بالاخره در جنبه ای خاص به پیشرفت برسد، ولی در زمینه های دیگر عقب افتاده بماند. پیشرفت غیر متوازن و تک بعدی نمی تواند سعادت و بهروزی هیچ ملتی را فراهم کند.

در هر حال، تاب آوری مردم در هر سرزمین در برابر دشواری ها و سختی ها متفاوت است، بلکه قابل اندازه گیری نیست.

در این باره هیچ ملتی و موقعیتی را نباید با ملت و موقعیت دیگری مقایسه کرد. مقامات عالی کشور به همان اندازه که منابع و ثروت و نیروی انسانی متخصص در اختیار دارند، به همان اندازه نیز بایستی دارای سیاست های راهبری صحیح و برنامه های کوتاه مدت و بلند مدت باشند. دادن وعده فرا رسیدن روزهای خوب در آینده ای نامعلوم، نمی تواند برای همیشه مورد اقبال و اعتنای مردم قرار گیرد.

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه