در کوی دوست ، هزار هزار دیگر و دیگر را چون خود ، می یابی ، حیران جمال دوست ، دست می برند و به عشق او طوافی عاشقانه را، سیر می کنند. غسل از بدی ها کرده ، احرام بسته به سوی عرفات ، سرزمین وقوف بر آگاهی می رویم .

شوشان - مهری کیانوش راد :

عشق که نفس می کشد، خود را در سرزمین محبوب می یابی .روی در روی او .

در کوی دوست ، هزار هزار دیگر و دیگر را چون خود ، می یابی ، حیران جمال دوست ، دست می برند و به عشق او طوافی عاشقانه را، سیر می کنند.

غسل از بدی ها کرده ، احرام بسته به سوی عرفات ، سرزمین وقوف بر آگاهی می رویم .

در عرفات ، در زلال عقل ، باید چشم در چشم عرفان ، آگاه به جان خود شد .

عشق بدون شناخت ، هوسی بیش نیست.

برای گزیدن محبوبی چنین ، باید آنِ خود را ،

آن تر کرد.

در عرفات شبهه از شناخت خویش برمی گیریم.

اما در وادی عقل نیز ، هزار نکته ی باریکتر تر از مو است .

مشعر ، سرزمین موشکافی های عمیق است.

شناخت خود را محک زدن است.

بعد از آن است که می توان ، آرزوهای خود را شماره کرد.

اندکی درنگ در مشعر ،

ارزیابی آن چه شناخته ایم.

مشعر را باید ، در همه ی لحظات زندگی خود ،

تکرار کرد.

تکراری هر روزه ، که شناخت عقلانی را از هزار صافی بگذراند ، تا سره را از ناسره تشخیص داد.

سرزمین آرزوها وسیع است.

چون از وادی تعقل و شعور عبور کردیم ، انتخاب بهترین آرزوها ، درسی است که باید بیاموزیم.

اکنون رو به سوی سرزمین آرزوهای خود ، سرزمین منا باید رفت .

در " وادی منا " با تعقل و شعوری که ارمغان عرفات و مشعر است ، هوس را از حقیقت تشخیص و سنگ بر آرزوهای هوس گونه ی خود می زنیم ، یک بار کافی نیست ، شاید بار اول ، انتخابی کور، سالک را به این کار واداشته است ، استمرار در عمل صالح ، قوت تعقل و انتخاب را اثبات می کند.

و تو ، و من ، قدم به قدم ، آهسته و پیوسته که شرط سلوک و هر حرکت عقلانی دیگری است ،

آگاه به آرزوهای ریز و درشت خویش می شویم.

روز قربان است ، روزی که باید نتیجه ی عرفات ، مشعر و منا ، به نتیجه برسد.

کار به حرف تمام نمی شود، رهروان وادی حرف، عمری است دور واژه ها می چرخند، می چرخند، چرخشی که تمامی ندارد .

مقصدی که چهره نشان نمی دهد.

چون زمان قربانی کردن برسد ، گزینشی دشوار چهره نشان می دهد ، دل بریدن از آن چه که دوست داری و می دانی ، سد راه تو خواهد بود.

سبک بار خواهیم بود ، اگر آگاه به سیر و سلوک

خود باشیم.

راه بی پایان است و رهروان راه کمال هر روز را تجربه ی نوی می دانند .

برخاستن ، افتادن و دوباره برخاستن .

آیینی که شیوه ی آدمی بودن را می آموزد.

بعد از سفری که کوله بارش آگاهی است ، به سرزمین خود باز خواهی گشت.

می توانی آن شوی که باید بشوی ، می توانی دوباره در چاه ویل عادت سقوط کنی.

چگونه بودن امروز تو ، چگونه بودن امروز من، بعد از عرفات و مشعر و منا و قربانی کردن ، خبر از صدق تو ، صدق من ، در کوی دوست می دهد.

چه بسیار حاجیانی که به مقصد نرسیدند .

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه