بیست و پنج سال پیش بود. یک جلسه سیاسی در دانشگاه برپا شد. پر شور و پر تعداد. به عنوان دبیر تشکل اسلامی برگزار کننده نشست، فردای آن روز به جلسه اضطراری شورای فرهنگی دانشگاه فراخوانده شدم و یک تنه، آماج خرده گیری ها و سرزنش های تند اعضای آن قرار گرفتم که چرا بیرون از مصوبه و قول و قرارها، نشست را به گونه دیگری برگزار کردیم و سخنرانان از محدوده موضوع تخطی کرده اند...... جلسه تا نیمه شب به درازا کشیده شد و رییس دانشگاه می دانست که من وسیله برای بازگشت ندارم، به راننده خود، مرحوم سخنور، راننده نیک خوی روسای ادوار دانشگاه گفت که مرا به خانه برساند. به محضی که او خودرو را روشن کرد، تاب نیاوردم و گریستنم شروع شد چنانچه نمی توانستم پاسخ آقای سخنور را که علت گریستن را دائم می پرسید، بر زبان بیاورم.

به خانه که رسیدم همه خواب بودند و من در اتاقی، پتویی بر سر خود پیچیدم و همچنان می گریستم.

سال بعد، دوران کاملا متفاوتی در تاریخ سیاسی پس از انقلاب در کشور ورق خورد و سرما و روزهای یخی آن روزها، به گرما تبدیل شد.

با آمدن و رفتن دولت ها، همچنان گاهی در عسر و سختی و گاهی در یسر و گشایش و آرامش، سال ها از پسِ سال ها آمد و رفت. دیگرانی همچون مهمان و بطور موقتی از بیرون دانشگاه نیز آمدند و رفتند و ما به مانند میزبان و صاحب چهار دیواری دانشگاه هنوز ایستاده و هستیم. البته دیر نخواهد بود که ما هم از دانشگاه برویم و تا آیندگان بیایند و اگر ما را به جا بیاورند و بشناسند، چه قضاوت و داوری در باره ما کنند!

در سراسر سال هایی که گذشت، از رهگذر کوشش برای استمرار و ادامه سنت نیکوی گفت و گو میان نخبگان و مسئولان و طرح و بسط موضوعات مورد نیاز دانشجویان، جز سربلندی و آزادی و تقویت اعتبار دانشگاه و ایران بزرگ که آن هم دانشگاهی فراخ تر است، هیچ سودایی نبود.

خدا را شاکر و سپاسمندم که در گذر این آمدن ها و رفتن ها و فراز و نشیب ها، دانشگاهی که باید برای آیندگان بماند، همچنان فعال و بر پای خود ایستاده است و سنت گفت و گو، با اقبال بیشتر به عنوان یک ضرورت عام کشوری، مورد توجه قرار گرفته است.

فرصت را نیک می شمارم و اشاره و یادآوری کنم که سال ۱۴۰۴، جشن هفتاد سالگی دانشگاه شهید چمران اهواز، به مهر خدا و همت مدیران، برگزار خواهد شد. جشن «هزار استادی» که در این هفت دهه آمدند و رفتند یا همچنان هستند، در کنار و همراه با ده ها نفر دیگر از همیاران علمی که تسهیل کننده آموزش و پژوهش و تربیت نسل هایی از فرزندان این دیار بوده و هستند.

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه