اول مشکل دوگانگی خودمان را حل کنیم

انقلاب که شد همه چیز عوض شد. وابستگی جایش را به استقلال داد و نوکری جایش را به سروری، شعار نمی توانیم شد می توانیم . می گفتند نمی توانید بدون پشتیبانی ابر قدرت های مسلط بر جهان زندگی کنید- حتی یک روز- ولی به پشتیبانی قدرت اراده توانستیم. بیست سال پیش وقتی خوشبینانه خود را با کشورهای پیشرفته غربی مقایسه می کردیم می دیدیم در بسیاری از زمینه ها همپای آنها هستیم و حتی در چند موردد برتری داریم. مثلا در علم ریاضی که از قرن ها پیش سرآمد بوده ایم. در علوم دیگر هم کمابیش پیش می رفتیم و در حال کم کردن فاصله بودیم . فقط در تکنولوژی بود که خیلی عقب بودیم. خوشبختانه در این بیست سال گذشته به مدد خدای بزرگ و همت فرزندان این آب و خاک این ضعف مفرط ما از بین رفته و می رود که به یکی از قدرت های مطرح مبدل شویم.

هنوز در یک مورد بسیار عقب مانده ایم و شاید جزء عقب مانده ترین کشورهای جهان باشیم و آن هم طرز رانندگی کردن ماست. آنقدر خراب است که گویی هرگز نمی خواهد درست شود. بعضی هامان با تند رفتن بیش از حد خطرساز می شویم و بعضی هامان با کند رفتن بیش از حد. نه فاصله طولی را رعایت می کنیم و نه فاصله عرضی را. وقتی از تقاطع رد شدیم یا درست وسط تقاطع رسیدیم آنوقتف تصمیم می گیریم به چپ یا راست بپیچیم. اکثر اوقات از چراغ اشاره مان استفاده نمی کنیم. بعضی هامان وقتی چراغ اشاره را روشن کردیم دیگر خود را صاحب حق تقدم می دانیم و وای به روزگار کسی که این حق تقدم ما را به رسمیت نشناسد، ولو آنکه طبق مقررات موجود حق تقدم با او باشد .

بعضی ها در اتوبان خط سرعت را اشغال ولی لاک پشتی حرکت می کنند. بعضی ها با طرز رانندگی شان دو مسیر از مسیرهای اتوبان را اشغال می کنند. یک چرخ را در مسیر سمت چپ قرار می دهند و یک چرخ را در مسیرسمت راست.

بعضی ها مثلا برای احتیاط بیشتر وقتی وسط تقاطع رسیدند، ایست کامل می کنند تا خوب سمت چپ و راست و مقابل خود را وارسی کنند. کاری که باید قبل از تقاطع انجام شود. بعضی ها وقتی با تقاطع می رسند بجای همه این کارها بوق ماشین را به صدا در می آوردند و با همان سرعتی که داشتند از تقاطع رد می شوند. البته گاهی اوقات این کار مشکل ساز میشود و رد نمی شوند- بعضی هامان حالی مان نمی شود که در بعضی از ساعات روز نباید با اتومبیل شخصی مان در بعضی از مناطق شلوغ و پرترافیک شهر وارد شویم. آنقدر تراکم و ترافیک به وجود می آوریم که جز بستن مسیر، تمام گزینه ها را از پلیس راهنمایی و رانندگی سلب می کنیم.

پارک دوبله و پارک تا فاصله 30 متری تقاطع ها و پل ها گویی ممنوعیت خود را از دست داده. دو طرف خیابانها تا آنجا که امکان داشته باشد خودرو پارک می کنیم. همین که یک خودروی سورای بتواند میلیمتری از بین آنها رد شود مسیر را باز و وجدان خود را آسوده می بینیم . بیایید اکنون که مسئولین مملکتی از اعمال سیاست کنترل جمعیت پشیمان شده اند با رانندگی درست آنها را در این امر خیر یاری کنیم. شک نداشته باشید که طرز رانندگی ما مخصوصا موتورسواران عزیز در کنترل جمعیت ایران نقش پررنگ و جبران ناپذیری داشته باشد.