"انسان ها برابر به دنیا می آیند و برابر از دنیا می روند". شاید این جمله برای خیلی از حیوانات معنایی نداشته باشد چرا که آنها از نعمت "اندیشیدن" بی بهره هستند و یا به اندازه انسان نمی توانند تحلیل و تعقل کنند.

حادثه سقوط صخره بر روی منازل منبع آب اهواز جدای از وقوع یک "اتفاق ناگوار" بیشتر یک "مصیبت عظما" در کارنامه همه مسئولان در دولت های مختلف فارغ از جناح های سیاسی است . موضوعی که منجر به کشته شدن دو کودک معصوم و زخمی شده دو کودک دیگر و آوار شدن خانه های سستی شد که هیچ مسئولی اراده ای برای محکم کردن آنها نداشت. کودکانی که سرمای سردخانه برایشان بیشتر از سرمای خانه هایشان در گرمای 50 درجه تابستان گذشته شان بود. کودکانی که در بهار زندگیشان ، خزان پاییز را تجریه کردند، کودکانی که هنوز الفبای زندگی را نیاموخته بودند، سرمشق "نبودن" را تحریر کردند. و در این میان مسئولان هیچ نقشی ندارند به خاطر اینکه "هیچ نقشی" ندارند.

خانواده هایی عزادار شدند، مسئولان تسلیت گفتند و به دیدار پدر و مادرشان رفتند و گفتند:" تقدیرشان چنین بود" و از تدبیر نداشته شان شرمشان می آید سخنی بگویند چرا اینها از خاندان نوبختی هستند، جلسه ها تشکیل شد و هر کس نظری می داد، رسانه ها به تولید "خبر " از جلسه ها و مصاحبه با مسئولان پرداختند و خانواده های داغدار همچنان در ماتم از دست دادن فرزند اشک می ریزند.

"مدیران سُک سُکی" جلسه برگزار می کند و مصاحبه می کنند با رسانه هایی که در خدمت آنها هستند . می گویند :"خانه هایشان را جا به جا می کنیم"، می گویند:"قبلا هشدار داده بودیم" ، می گویند :"ممکن است دوباره از این اتفاق ها بیفتد" ، می گویند:"باید فکر اساسی کرد" ، می گویند:"جابجایی منازل هزینه های سنگینی دارد"، می گویند.... . شاید اگر ملانصرالدین در میان ما بود این جمله را می گفت که :"مشکل دنیا این است که آدمهای بدهکار، همیشه طلبکار هستند."

ای کاش وقتی آن تخته سنگ می خواست "صبحانه عزا" را در خانه هایی سرشار از تقدیر(به قول مسئولان) پهن کند دستِ تدبیر آن را بر بام خانه یکی از مسئولان هدایت می کرد تا عدالت در گوشه ای از این کلان شهر رعایت می شد.

مسئولانی که در "خانه های سازمانی" اقامت دارند و دغدغه ای ندارند چگونه می توانند معنای "نداشتن" را درک کنند؟ وقتی به سازمان ها و شرکت های بزرگ در سطح کلان شهر اهواز نگاه می کنیم در هر گوشه و کنار این شهر و در بهترین مناطق، خانه های سازمانی برای مدیران و کارمندان سازمان ساخته شده است و تنها "مردم" هستند که خانه سازمانی ندارند و برای تفریح و گذراندن اوقات خود به حریم سرسبزی که در جوار خانه های سازمانی وجود دارد، پناه می برند.

فقط خدا می داند در منطقه منبع آب اهواز چند شقایق و شادمهر دیگر باید قربانی جهالت مدیرانی شوند که تبدیل به بحرانی ماندگار در مدیریت شهری اهواز شده اند.

شاید اگر حافظ امروز اینجا بود پیشنهاد می داد این بیت شعر را اینگونه جلوی ورودی های شهر اهواز نصب کنند که :

می خور که "وی" و "وی" و "وی" و "وی"

چون نیک بنگری همه تزویر می کنند

برچسب ها: حسن دهقانی

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه