سالی که نکوست از بهارش پیداست

در گذشته مرسوم بوده که اینده زراعی یک سال را از بهارش حدس میزدند و بر اساس ان برنامه ریزی کرده و سال زراعی را سپری مینمودند و این ضرب المثل هم یادگار همان حدس و گمان ها نوبهار بوده است .

امسال همانند سال های گذشته شعار سال بر محور تولید و رونق تولید از سوی مقام معظم رهبری برای مدیران اجرایی تبیین گشت . اما پس از گذشت دو ماه از سال هنوز هیچگونه برنامه ای از سوی مدیران اجرایی در این خصوص ارائه نگشته ، نه تنها برنامه ای مدون نشده بلکه ظاهرا در همین بدو سال این شعار به فراموشی سپرده شده و از شواهد و قرائن پیداست که شعار سال فقط روی سر برگ ادارات و بنرهای ورای نشست مدیران مشهود است و بس .

چرا واقعا شعار هر سال روند مثبتی در رونق تولید نداشته و در اصل فقط شعاری بیش نبوده ؟حرکت جهادی مدیران ختم به سامانه های «بهین یاب»، «تاپ» ،«حامی» گشته که تقریبا گره گشاه صنعت و تولید نبوده و نیست .

اصولا مدیران اجرایی ، ستادی یا تولید را نمیفهمند یا میفهمند و وقعی به ان نمینهند .

نگارنده معتقد است مدیران اجرایی درک مشخصی از تولید و صنعت ندارند خصوصا صنایع کوچک که دنیا بر اهمیت ان پی برده و درحال سرمایه گذاری و گسترش پایدار صنایع کوچک است ، تولید حیات اقتصادی یک جامعه میباشد و نبض و ضربان شاخص های اقتصادی یک جامعه پویا بر رونق تولید میزند . اما در جامعه ما مدیران اصولا با ان بیگانه هستند .امار فاجعه بار بیکاری و ورشکستگی کارخانجات تولیدی گواهی بر همین مدعاست .

اخیرا نیز مدیران با خرسندی اعلام میدارند بیکاری و وضعیت اسف بار اقتصادی فراگیر است ، تنها شامل شهر و استان ما نمیشود . این یعنی دلیل و برهان برای حل صورت مسئله و فرار از برنامه ریزی برای اشتغال و رونق تولید ، یعنی رفع تکلیف دنبال شریک جرم گشتن ، یعنی عدم فهم تولید و تلاش برای رفع مسئولیت . وقتی مدیری در شرح وظایف و حیطه کاری خویش اشنایی با تولید و صنایع کوچک نداشته باشد ، قطعا برنامه ای راهبردی و جامعی برای حل و رفع مشکلات تولید نخواهد داشت ، زیرا وی نه دغدغه تولید را میداند و نه مشکلات و معضلات صاحبان مشاغل را درک میکند ، این یعنی اگر مدیران یک استان تولید را نفهمیدند و امار بیکاری انجا فراگیر شد دیگر استانها نیز از ان اقتباس کرده و نفهمیدن تولید را افتخار دانسته و حاضر به ابداع و خلاقیت و ایده پردازی در زمینه رفع موانع و توسعه تولید ندارند . وقتی مجمع تشخیص مصلحت اخذ سود مرکب بانک ها را جایز میداند و مصوبه مجلس را رد مینماید باید پی برد مسئولین چقدر برای رونق تولید و شعار سال ارزش قائل هستند و چقدر به تولید بها میدهند ، وقتی تولید در جامعه ای بی ارزش شد ، شاخص های اقتصادی ان جامعه رو به افول خواهد رفت و سپس پایه های مستحکم ان جامعه متزلزل و در نهایت فرو خواهد ریخت زیرا جامعه ای که تولید را نفهمد در نهایت متضرر اصلی خودش خواهد بود . در جوامع متمدن و توسعه یافته اولویت همه امور با تولید است و بها دادن به تولید یک هدف اولاست ، تمامی دستگاه ها برای پیشرفت تولید بسیج میشوند زیرا راه سعادت و خوشبختی یک جامعه مدرنیته توجه و حساسیت به مقوله تولید است و انان پیشرفت و توسعه کشورشان را در توسعه یافتگی تولید یافته اند ، اما در جامعه ما قضیه عکس ان است ، در خوزستان ضربات جبران ناپذیری بر صنایع کوچک و تولید وارد گشته که مسئولین و متولیان امر از ان چشم پوشی کرده ، اصلی ترین دلیل عدم توجه به صنایع کوچک نبود مدیران متخصص اجرایی در بین مدیران استان بوده و دیگر اینکه تولید هیچگاه منافع و مطامع مدیران را تامین نکرده و مانند پروژه های پیمانکاری و عمرانی برای مدیران منفعت طلب سود اور نیست ، همین نگاه مدیران باعث واپسگرایی و عقب ماندگی صنعتی در این استان زرخیز شده است . 

عدم وجود منابع مالی برای گردش چرخ صنعت و تولید ، ضربه محکمی را به صنعت استان زده و عدم همسویی بانک ها در اعطایی تسهیلات نیز بیشترین ضربه را بر انان وارد نموده . با گذشت دو ماه از شعار محوری رونق تولید هیچگونه حرکت و روند مثبتی را در عمل شاهد نبوده ایم و یحتمل الباقی سال نیز چون بهارش خواهد بود و سالی سخت و پر مشقت را برای عرصه تولید متصوریم . بیکاری به اوج خود خواهد رسید و به تبع ان اسیب های اجتماعی و در راس ان طلاق، دزدی،  فحشا ، اعتیاد و ... بسط و گسترش میابد . گناه تولید و صنعت چیست که متولیان امر و مسئولین و مدیران ان را نفهمیده و برایش ارزشی قائل نیستند و نه برنامه ای برای برون رفت از این اوضاع برایش متصور هستند . چرا هیچکس برای خیل عظیم بیکاران حاصل از عدم ایجاد واحدهای صنعتی و کج فهمی مدیران و متولیان امر تولید برنامه اجرایی تدوین نمینماید و برای جبران و حل مشکلات واحدهای تولیدی استین بالا نمیزند.؟