اینکه فضیلت و آرامش خاطر ناشی از انفاق مخفی و مساعدت غیر علنی بیشتر است یا نوع اعلامی و سر و صدایی آن، و اینکه خیرخواهان روزگار ما در حال حاضر به سمت کدامیک گرایش دارند و چرا؟ پرسشی است که پاسخ به آن سخت و به داده های مستند و اعداد و ارقامی که بعضاً به ندرت یافت می شوند نیاز دارد با این وجود پیش می آید که گاهی رسیدن به یک نتیجه بر حسب تصادف و بدون طی شدن فرایند آماری بدست بیاید.

⚛برای اشراف بیشتر خوانندگان بر این موضوع ناچاراً به شرح یک اتفاق که بنده در کانون و مرکز آن قرار داشتم، می پردازم:

چند ماه قبل چند نفر از دوستان کاملاً معنوی من به همراه یک جوان به منزل مان آمدند. جوانی همراه شان بود که از کودکی بینایی خود را از دست داده و از طرفی بدلایل غیر قابل ذکر، ابتدا نزد مادر بزرگ و پس از فوت ایشان، بصورت دوره ای نزد اقارب و بستگان بزرگ شده و در مسیر سخت زندگی که بینایان در بخشهای عمده ی آن مانده اند، این جوان توانسته بود با کمک بهزیستی وارد دانشگاه هم بشود و لیسانس خود را نیز اخذ نماید.

در همین راستا عده ای از خیرین روستا... زمینی خریداری کرده و قصد آن داشتند تا پس از ساخت زمین، مراسم ازدواج ایشان را بر پا کنند.‌ حتی با پدر یک دختر نیز صحبت کرده و موافقت ایشان را بشرط وجود یک سرپناه کسب کرده بودند.

از من خواستند بنا به ارتباطاتی که دارم، بگونه ای که هم غرور و حرمت آن جوان حفظ بشود و شرح حال ایشان بصورت عمومی منتشر نشود و هم اینکه از افراد معینی دعوت به مساعدت به آن جوان بشود.

من نیز متنی را تهیه و نام و مشخصات کامل آن جوان، روستایی که در آن زندگی می کند، تلفن و شماره ی کارت بانکی او را در آن متن گنجاندم.

مهمترین و حساسترین بخش کار من گزینش افرادی است که به تصور خودم نسبت خیرخواهی در آنها بالا بود... لذا با وسواس و پس از آنالیزهای متعدد از میان صدها واجد شرایط که توان کمک‌ حداقلی یا حداکثری دارد، در نهایت فقط به ۴۰ نفر رسیدم.

⚛متن از قبل آماده را همزمان با شبهای قدر برای آن ۴۰ نفر که از دیدگاه من واجد همه شرایط لازم و منتظر یک اشاره برای این عمل خیرخواهانه بودند، ارسال کردم.

در مرحله اول استقبال عالی بود زیرا آنها با ارسال علایم تشکر بگونه ای وانمود کردند که در این حرکت نیکوکارانه مشارکت خواهند کرد اما مدتی گذاشت و به جز یک نفر خبری از مساعدت هیچکدام از این مجموعه گزینش شده نشد و پیامکی به گوش آن جوان نیازمند نیز نرسید.

نتیجه گیری اخلاقی :

همه این را گفتم تا فقط به این برسم که در جامعه ما واقعا شاخصهای معنوی بشدت تکان خورده است و برخلاف تصور اولیه مبنی بر اینکه این اشخاص از نیکوکاری سری و پنهان مسرور و خوشحال می شوند مشخص شد که اتفاقاً قضیه برعکس است و برخی خیرخواه نماهای موسساتی تنها با اعلان و اعلام اسامیشان در ملاء عام حاضر به کمک خواهند شد، حتی اگر این اعلام عمومی به قیمت نابودی غرور، شخصیت و آینده یک جوان تحصیلکرده ی نابینا تمام شود.

⚛متاسفانه تظاهر در افعال خیر بسیار بسیار بر نوع مسکوت و مخفی آن پیشی گرفته است. در پایان ذکر این نکته ضروری است که فاعلان واقعی و بدون منت خیر لزوماً از طبقه متمکنان جامعه نیستند و چه بسا بسیاری از آنان به طبقه ی متوسط جامعه منسوب بشوند.

این تجربه ی تلخی بود که من آن را حس و لمس کردم و بر اساس لزوم نشر تجارب مفید، در کمال آحترام آن را به خوانندگان عزیز منتقل می نمایم.

ضمناً ۱۴ تیر روز اهل قلم را به همه دوستان فعال در حوزه رسانه تبریک عرض می کنم.

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه