تبدیل شکل و هیات این صفت نکوهیده و بسیاز زشت از زبان به قلم و از گفتار به نوشتار در حقیقت پدیده ی مخربی است که باید به ابعاد ویرانگر آن بویژه بر مدیران و مسئولان تملق پسند که خود نیز تملق گوی مقامات مافوق خود هستند، توجه کافی بشود. آری برای جلوگیری از شیوع شدیدتر و تکثیر و تکاثر بیش از پیش این پدیده ی بسیار مخرب باید چاره اندیشی شود.

فضای موسوم به مجازی برغم همه محاسن و فوایدش، اما به عرصه و ابزاری برای فعالیت ورژنی خاص، جدید و خطرناک از چاپلوسان به اصطلاح قلمی که به شکلی تکدی گرایانه از این راه ارتزاق می کنند تبدیل شده است. این فضا در حقیقت به مرکز ثقل ترویج این ناهنجاری آشکار تبدیل شده لذا انسانهای اخلاق محور که رواج این پدیده آنان را رنج می دهد و از عواقب ترویج هر چه بیشتر آن نگران هستند، لازم است از حالت بی تفاوتی خارج شده و به اصطلاح به سر و روی این قبیل مداحان و ستایشگران رزق جو که با شرم و حیا و اخلاق بشدت فاصله گرفته اند، خاکی از نوع دیگر بپاشند. خاکی که می تواند در جمله ای بسیار کوتاه و ملایم اما محتوی کلامی معنادار خلاصه بشود. جمله ای که بتواند احساسی از سقوط و ناآدمی یک متملق چاپلوس را به ذهن وابستگان به این صنف را تداعی و منتقل کند.

در شرایط کنونی به وضوح می بینیم که با وجود چنین قماشی از ناآدمیان، نصایح ناصحان دلسوز و نقد منتقدان دلسوخته از جهت اثربخشی در کارکردها و اصلاح رویه های مدیریتی تاثیر چندانی بر جای نمی گذارد و چگونه یک انسان منتقد می تواند به وظیفه ی اخلاقی - اجتماعی یا حرفه ای خود عمل کند وقتی با انبوهی از مزیدگویان خاطرنواز و چاپلوس (احیاناً روشنفکرنما) که شرم را به ثمن بخس فروخته اند و بر پیشانیشان اثری از حیا باقی نمانده مواجه باشند.

همه مکاتب و نظام های اجتماعی متفق القول هستند که یکی از مهمترین اسباب و علل عقب ماندگی و موانع اصلی رشد و توسعه ی جوامع، انتشار بیماری چاپلوسی است. حضور تمام وقت و سربازگونه ی مجموعه ای قابل توجه از متملقان در مجازخانه ی شهر و رقابت آنان در شرم آورترین حالات سقوط و اسقاط معنوی خود و ذبح نامشروع اخلاق فقط و فقط برای کسب مختصری از منافع، حالتی است که حال هر انسان محترم و شریفی را بر هم می زند و آن را از کُلیّت پی گیری فضای مجازی باز می دارد بنابراین باید ترمز این ستایشگران کولی صفت و کم مواجب از طریق پاشیدن خاک کلمات تحقیر آمیز و تامل برانگیز کشیده بشود. باید بفهمند که مخاطبان آنان به کُنه انحطاطشان پی برده و دلیل اینکه تاکنون در مقابل رذیله نویسی هایشان قد علم نمی کنند، چیزی جز آن نیست که آنان را شایسته حتی انتقاد و نصیحت نمی دیدند با این وجود وخامت این ناهنجاری به درجه ای رسیده است که بدون هیچ گونه تردید باید به صورتهای بی اعتبارشان خاکی از جنس کلمات و عباراتی که مستحق آن هستند، پاشید.

این اتفاق عین اخلاق و برابر با آموزه های انسانی است.

البته موضوع خاک پاشی در ابتدای این نوشتار منحصر به ارتزاق جویان کم بها نیست و در سالهای اخیر مدیرانی را می بینیم که دچار همین بلیه و بیماری شده و برای بقا و استمرار به شیوه ای آشکار و بمراتب لخت تر و عُریانتر از مزیدگویان منفعت طلب مقامات ارشدتر از خود را ستایشی از جنس بزرگنمایی و مبالغه می کنند که موضوع این نوشتار شامل آنان نیز می شود.

اما مدیران و مسئولانی که به هر دلیل روی خوش به چنین اشخاصی می دهند و آنان را احتمالاً برای کاستن از فشار مربوط به عبور از یک مرحله به کار گرفته اند باید بدانند، دیری نخواهد پایید که این لشکرِ زبانها و قلمهای ستایشگر، تغییر وضعیت داده و رقص انتفاعی خود را برای رضایت خاطر مسئولی دیگر به اجرا درخواهند آورد، کافی است در ارتزاق آنها تزلزلی ایجاد بشود یا شرطی که طی شده محقق نگردد یا رقیب نرخ بیشتری پیشنهاد کند.

سوابق قطعی موجود این واقعیتها را به اثبات رسانده است.

توضیح؛ این سخن که ماهیتی ارشادی دارد انحصاراً متوجه اشخاصی است که واجد اوصاف بالا هستند و بدیهی است مفاد آن ارتباطی به اشخاص خوشنام که بنا به ضرورت و در موارد نادر و استثنایی بعضا در بیان تقدیر از یک مدیر یا مسئول بر می آیند نخواهد داشت. حساب اینها از آنها کاملاً جداست.

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه