تاریخ معاصر سرزمین ما از مردانی که در وضعیت‌های سخت و روزگار محنت، به همراه ملت خود، رنج‌ها و مشقت‌ها را تحمل کرده، مصیبت‌ها را به جان خریده و در مسیر زدودن آلام و دمیدن روحیه امید به مردم کوشش‌ها داشته‌اندحکایت ها دارد. چنین انسان‌هایی نه‌تنها در حیات دنیایی خویش مورد احترام و اعتماد جامعه قرار می‌گیرند که پس از مرگ هم نام آنان همواره به نیکی یاد می‌شود و گاه بسان الگوهایی، فرا راه نسل‌ها جلوه می‌کنند.

آیت‌الله غلامحسین جمی (ره) را می‌توان در شمار چنین انسان‌هایی قرارداد. او در مقام یک عالم دینی مسئولیت شناس به‌ویژه در دهه چهل و پنجاه به تبیین و ترویج آموزه‌های دینی پرداخت و در مسیر مبارزه ملت مسلمان ایران با استبداد و استعمار نقشی تأثیرگذار داشت و برای ارتقاء و آگاهی‌های مردم در این مسیر پرفراز و فرود تلاش‌ها کرد. پس از به ثمر نشستن مبارزات مردمی و پیروزی انقلاب اسلامی نیز همت خود را معطوف به ساماندهی اوضاع پرخطر و حساس کرد و همواره مورد اعتماد و مراجعه مردم به‌ ویژه نسل جوان در حل مشکلات روزهای سخت بود و در مقام امامت جمعه که با حکم امام خمینی (ره) به آن جایگاه منصوب شد، فرصت مناسبی برای آگاهی بخشی، ایجاد امید به آینده و دمیدن روح وحدت میان مردم یافت و آن چنانکه بایسته و شایسته بود عمل کرد. با آغاز تهاجم متجاوزان بعثی به سرزمین ما، حس مسئولیت سنگینی در او پدید آمد و به‌ ویژه در پایداری شهر آبادان در برابر مهاجمان نقشی بی‌بدیل ایفا کرد، چندان‌که اگر او را از عوامل اصلی مقاومت مردمی یک سال محاصره این شهر که سرانجام به پیروزی شکست شگفت‌انگیز محاصره انجامید، برشمریم، خطا نکرده‌ایم.

او در سال‌های پس از جنگ هم، همچنان درصحنه ماند و علیرغم کهولت و بیماری، غمخوار مردم دردمند جنگ‌زده بود. او برای کمک به آوارگان جنگ که پس از سال‌ها مرارت به شهر و دیار خود بازگشته و با انبوهی از مشکلات ریزودرشت روبرو بودند، مسئولین بازسازی و ساماندهی زندگی مردم را به اهتمام بیشتر تشویق می‌کرد و از کم‌ کاری‌ها و تأخیرها گلایه داشت و گاه فریاد بر می‌آورد. او در واقع در چنین وضعیت سخت و طاقت‌فرسا مرهمی بر دردهای مردم بود و به آنان امید می‌بخشید و البته در کنار آنان زندگی می‌کرد.

نسلی که تحت تاثیرگفتار و رفتار او بودند گواهی می دهد که حقیقت‌خواهی، مسئولیت شناسی، صلابت در عین ادب و تواضع، شفقت با مردم، صداقت و ... از ویژگی‌های بارز او بود.

آیت‌الله جمی (ره) در محدوده توانمندی‌ها و ظرفیت‌های وجودی‌اش، نقش خویش را در این‌ سوی هستی ایفا کرد و با کارنامه‌ای افتخارآمیز از عمل صالح دنیای خاکی را وداع گفت و هفتم دیماه هشتاد و هفت به ابدیت پیوست.