شوشان - مارکوس فرز :
لی ادلکورت، متخصص پیشبینی روندها، میگوید: واگیر کرونا به «رکود جهانی عظیمی که تا کنون تجربه نشده» خواهد انجامید اما در نهایت به بشریت اجازه خواهد داد ارزشهای خود را از نو بچیند.
کرونا در حال ایجاد یک «قرنطینهی مصرف» است و تأثیر شگرف فرهنگی و اقتصادی برجا خواهد گذاشت. مردم بالاجبار به زندگی با داراییهای کمتر و مسافرت رفتنهای کمتر عادت میکنند چون این ویروس زنجیرهی تأمین جهانی و شبکههای حمل و نقل را مختل میکند.
خواهیم آموخت چطور فقط با یک لباس شاد باشیم، داشتههای محبوب قدیمی خود را از نو کشف کنیم، کتابی فراموش شده بخوانیم و حسابی مایه بگذاریم تا زندگی را زیبا کنیم. این ویروس همچنین نشان میدهد چطور اختلال اقتصادی میتواند مزایای محیطزیستی داشته باشد.
تصاویر جدید از هوای بالای چین نشان داد چطور دو ماه بدون تولید، هوای آسمان را صاف کرده و به مردم اجازه داده نفس بکشند. این یعنی ویروس نشان خواهد داد که چطور کاهش سرعت یا تعطیلی صنایع میتواند محیطزیست بهتری بیافریند که قطعاً در مقیاس بزرگ قابل مشاهده خواهد بود. امید دارم، یک سیستم دیگر و بهتر برقرار شود که احترام بیشتری برای کار و شرایط بشر قائل شود.
متأسفانه در این فاجعه درمان عاجلی نداریم. باید وقتی مهار شد، پسماندهها را برداریم و همهچیز را از صفر دوباره بسازیم. تأثیر ویروس کرونا چند لایه و پیچیده است، از ناباوری و قوتقلب اجتماعی گرفته تا درکی مترقی از تأثیرش بر جانهای ما، دلهرهی ترسناک سناریوهای احتمالی، و از تحقق راهکارهای نهایی برای تفکیک خود خواسته در جامعه گرفته تا دفاتر، آتلیهها و خلوتهای مستقل شخصی. هر کس که هنوز در کار برنامهریزی رخدادهای عمومی در ماههای آتی است باید امروز دست از برنامهریزی بکشد و راههای نوآورانهای برای ارتباط بیابد. شاید خبر خیلی بدی برای تمام فارغالتحصیلهای آینده باشد چون باید زیر سقف خانهی خودشان کلاه فارغالتحصیلی را هوا بیاندازند!
تأثیر شیوع این ویروس وادارمان خواهد کرد شتاب را کم کنیم، از هواپیما سوار شدن بپرهیزیم، درخانه کار کنیم، صرفاً میان دوستان صمیمی و خانواده پی سرگرمی باشیم، و یاد بگیریم خودبسنده و مراقب باشیم.
بههیچ وجه امکان ادامهی تولید همین تعداد کالا و همین تعداد انتخابی که عادتمان شده را نداریم. انبوه اطلاعات ناتوان کننده در بارهی هیچ و پوچ فرهنگ ما را کرخ کرده. نسلهای جوانتر هر روز بیشتر میفهمند که داشتن و تلنبار کردن لباس و ماشین دیگر حتی جذاب هم نیست. اما روح و روان بشر انگار مقاومت میکند و میخواهد بیازماید و ببیند چیزها خود به خود از هم میپاشند یا نه و همینطور که به کار معمول خود مشغولیم منتظر میماند. بنابراین، یک وقفهی ناگهانی در تمام این چیزها بهخاطر ویروس قدرت تصمیمسازی را از ما میگیرد و در ابتدای کار شتاب را تا حدی وحشتناک کم میکند.
آدمهای زیادی متوجه اتفاقی که الآن دارد سر دنیا و اقتصاد ما میآید نیستند. در شرکتها معمولاً تا نود درصد اقلام ساخت چین و از مواد نفتی مثل پلاستیک و پلیاستر است. دور نیست که قفسهها را خالی از کفش و تلفن و لباس و حتی خمیردندان ببینیم. صادرات لاینقطع جنس به هند و لوازم پلاستیکی خانه به افریقا، که طی سالیان بهشدت اقتصادهای بومی را مختل کرده و بیکاری (و آلودگی) زیادی را باعث شده هم شاید متوقف شود و احتمالاً فرصتهای تازهای برای تولید بومی ایجاد کند.
در وضعی خواهیم بود که صفحهای خالی برای شروعی تازه خواهیم داشت چون پول و شرکتهای زیادی در فرایند کندتر شدن از بین خواهد رفت. جهتدهی دوباره و شروع تازه نیاز به بینش و بیپروایی زیادی دارد تا اقتصادی جدید، با ارزشها و روشهای مدیریت تولید، توزیع و خرده فروشی متفاوت بسازد.
هزینهی واقعی تعطیلی در ایتالیا و ژاپن و نیز کره و چین به رکود جهانی عظیمی که تا کنون تجربه نشده خواهد انجامید. این نه یک بحران اقتصادی که یک بحران اختلال است. مردم دیگر جایی نمیروند، بیرون نمیروند، پول خرج نمیکنند، تعطیلات نمیروند، رخداد فرهنگی نمیروند، حتی کلیسا هم نمیروند!
تعویق نمایشگاههای ونیز، حج، نیایش پاپ، و احتمالاً بازیهای المپیک و موارد بعدی همگی در حد خود فجایعی اقتصادیاند؛ تجمیعشان باعث توقف گردش پول میشود. تمام بخشها ضربه میبینند بهخصوص برندهای لوکس و خطوط هواپیمایی. مجبور خواهیم شد به زندگی با اخبار کمتر و کالاهای کمتر خو کنیم. باید همهی عادتهایمان را ترک کنیم درست مثل اینکه داریم اعتیاد را ترک میکنیم.