شوشان - دکتر لفته منصوری :
یادش به خیر شعر «دو کاج» محمدجواد محبت! کودکان دههی 60 چه حالی با این شعر پیدا میکردند. دههی شصتیها یادتان هست؟!
در کنار خطوط سیم پیام / خارج از ده، دو کاج، روییدند / سالیان دراز، رهگذران / آن دو را چون / دو دوست، میدیدند / روزی از روزهای پاییزی / زیر رگبار و تازیانهی باد / یکی از کاجها به خود لرزید / خم شد و روی دیگری افتاد / گفت ای آشنا ببخش مرا / خوب در حال من تأمّل کن / ریشههایم ز خاک بیرون است / چند روزی مرا تحمل کن / کاج همسایه گفت با تندی / مردمآزار، از تو بیزارم / دور شو، دست از سرم بردار / من کجا طاقت تو را دارم؟ / بینوا را سپس تکانی داد / یار بیرحم و بیمحبت او / سیمها پاره گشت و کاج افتاد / بر زمین نقش بست قامت او / مرکز ارتباط، دید آن روز / انتقال پیام، ممکن نیست / گشت عازم، گروه پیجویی / تا ببیند که عیب کار از چیست / سیمبانان پس از مرمت سیم / راه تکرار بر خطر بستند / یعنی آن کاج سنگ دل را نیز / با تبر، تکهتکه، بشکستند.
گرچه محمدجواد محبت اخیراً پایان شعر را تغییر داده تا بهزعم «سیاستگذاران ادبیات» از پایان شعر خشونتزدایی کرده باشند! اما شعر قدیمی دههی 1360 نوستالژی و لذت خود را دارد.
امروز نیز ویروس کرونا «ارتباط واقعی» ما را قطع کرد! عبادتهای جمعی ما را فردی کرد! سفرهای ما را متوقف ساخت! بوسههای ما را خشکاند! آغوشهای ما را خالی کرد! جشنها و شادیهای ما را پیامکی نمود! عزاداریهای ما را از راه دور ساخت! خریدوفروشهای ما را اینترنتی کرد! آنقدر که برای جدایی از یکدیگر فقط یک سرفه یا عطسه کافی است! اما خوشحالیم که هنوز نبض زندگی میتپد! رودخانهی محبت جاریست! صبحها از پی هم میآیند!
بیتردید امروز پزشکان، پرستاران و کارکنان بهداشت و درمان در خط اول مقابله با کرونا جهاد میکنند؛ اما نباید فراموش کرد که مخابرات: «راه تکرار بر خطر میبندند!» آنان نیز با تبر امروزین خود شبانهروز در حال شکستن ویروس کرونا هستند! آنان برای بقایمان، زندگیمان را مجازی کردند! خانهنشینیمان را تسهیل کردند! قرنطینهمان را قابلتحمل ساختند!
مردان و زنان مخابرات پایدار مستدام باشید و راه تکرار بر خطر ببندید! از خداوند بزرگ سلامتی شما و همه خدمتگزاران صادق مردم را خواهانم.