شوشان - هوشنگ نوبخت :
بی شک ویروس کرونا سوژه و دغدغه ی اول دنیا شده است و بدجوری تب زمین و اهالی اش را بالا برده است.
هر کس به سهم خودش دوست دارد درست یا غلط در این فضای ملتهب جهانی و رسانه ای نقشی ایفا کند.
پزشکان و متخصصان با توصیه هایشان، رسانه ها با اخبار و تیتر های آنچنانی شان، دولتمردان و سیاسیون با پز ها و دستورهای مدیریتی شان و عده ای هم که چندان تخصص و جایگاهی ندارند با شایعات و کلیپ های مجازی شان سعی میکنند در این فضای آشفته، عرض اندام کنند.
علیرغم تمام مصیبت ها و درس هایی که ویروس کرونا برای جامعه بشری، پزشکی و اقتصادی به وجود آورده است و دنیا را به یک چالش و تلنگر اساسی دعوت کرده است، ندیدم یا نشنیدم که کسی از خالق ویروس، گفته باشد.
خدایی که خالق هزاران ویروس مثل کروناست و شفادهنده ی هزاران بیماری بدون واکسن و الکل و ماسک.
البته در این میان، مذهبی ها هم همچون دیگر اصناف و اقشار سعی کردند که در این عرصه عرض اندام کنند اما بیشتر از آنکه به عظمت خدا بپردازند، حاشیه هایی ساختند که نه تنها نقش فضای معنوی را در این برهه تقویت نکرد بلکه شاید باعث شد که فضای معنوی در این مصیبت به حاشیه نیز برود.
من نه پزشکم و نه سیاستمدار و نه کارشناس مذهبی و نه تاکنون برای کسی در دنیا برای کرونا نسخه پیچیده ام اما میخواهم توجه همه اهالی زمین را به مطلبی جلب کنم
و همه را لب چشمه ای ببرم که درمان همه درد های دنیا در قطره های آن است.
انسان به واسطه ذاتش واینکه خود را اشرف مخلوقات میداند گاه به واسطه دستیابی به چند فرمول و تکنیک و آزمایش، چنان به خودش غره می شود که کائنات را فراموش میکند و درست در همین برهه، پروردگار بزرگ با یک ویروس کوچک یا یک ایدز ناشناخته یا یک سرطان ناقابل یا یک بیماری مبهم یا یک بهانه که ممکن است هر لحظه رنگ و بویی مثل کرونا داشته باشد به بشر می فهماند که باید عاقل باشد، دانا باشد، صاحب علم و تکنولوژی باشد اما پایش را توی کفش خدا نکند که اگر چنین شود تنها یک ویروس کوچک و ناپیدا یا یک حشره یا مویی از یک خفاش غارنشین را چنان برای درس عبرت و تلنگر به زمین می فرستد که تمام پزشکان و دانشمندان و سیاستمداران در برابرش زانو بزنند و اعلام عجز کنند.
امید اینکه حد خودمان را بدانیم و به دنیا بگوییم که در کنار این همه زرق و برق و ادعا و کتاب و دانشگاه و آزمایش و تکنولوژی و غیره فراموش نکنیم که باید در وهله اول بنده باشیم و بندگی کنیم، انسان باشیم، مهربان باشیم، شاکر باشیم، باید حواسمان به محبت باشد که از بین نرود ، باید اختلاس نکنیم، باید اتم نسازیم برای نابودی هم و باید بدانیم که مرگ و زندگی و هستی و نیستی از آن کسی است که داده و می ستاند.
باید یاد بگیریم فروتن و شاکر باشیم نه اینکه همه چیز را برای خودمان و به قصد تهدید و نابودی دیگران کشف کنیم، آزمایش کنیم و بسازیم.
خدا خالق کروناست و تنها اوست که اگر اراده کند، تنها پس از چند دقیقه ، فضا و دما و هوا را چنان جابهجا میکند و کرونا را در گوش خفاش چینی هدایت که ردی از آن روی زمین باقی نماند.
پهلوانان پهن بازو، پزشکان متخصص، سیاست مداران گردن کلفت، دانشمندان مشهور، پیمانکاران بزرگ، نابغه های متبحر ، انسان های فرهیخته، یادمان باشد که در قرن بیست و یکم در مقابل یک ویروس از یک خفاش از یک غار از یک روستا از یک شهر ناشناخته از یک کشور ، تمام معادلات مان به هم خورده است.
مواظب باشیم و بهداشت را رعایت کنیم و واکسن هم بسازیم و ماسک هم بزنیم و در خانه هم بمانیم اما ذره ای به خدا هم فکر کنیم شاید همین تفکر و آرامش، دوای همه دردها و پذیرفتن بهتر همه ی مرگ ها باشد.