شوشان - عبدالرحمن نیک سرشت :
در این جلسه بیشترین سوالاتی که پرسیده شد .حاشیه پردازی و محلی گری در آنها موج می زد و این نشان دهنده آن است که پوپولیسم هنوز می تواند عقلانیت را از متن مطالبات مردم خوزستان بیرون براند و حواشی بی فایده ای را جایگزین آن بنماید.
مثلا، نمونه سوالاتی که از دکتر رضایی پرسیده می شد در واقع بیانی از چالش های محلی نازلی بود که بوی تعصبات قومی عصر پیشاروستایی را می داد که شنیدن آن سوالات چندش آور ولی پاسخ رضایی بعنوان یک رجل ملی به آن سوالات، در حقیقت رنج نامه ی امروز سیاست ایران است و بهتر است که هم رئیسی و هم اعضای کابینه تعمقی به حواشی این جلسه داشته باشند.
البته، ناگفته نماند، همانطوری که در مصاحبه خود با خوزنا پیرامون گفتمان مقاومت از درون بیان نمودم. بدترین تصور ممکن که در دولت سیزدهم که رئیس جمهور آن دو معاون خوزستانی دارد می تواند رخ بدهد. همانا، اختلاف بین مخبر و رضایی است و حتی این اختلاف می تواند در سطوح دیگر نیز ویرانگر باشد چه در سطح ملی برای دولت و جریان انقلابی که ساختار حاکمیت را یکدست کرده اند و هم برای شخص رئیس جمهور که این دو نیرو بشدت به او وفادار هستند. زیرا، نه مخبر و نه رضایی در موقعیت رقابت منفی با او نیستند و هیچکدام بدلایلی چند مثل عمر، بکر و زید، داعیه ی ریاست جمهوری را در سر نمی پرورانند که بخواهند از یک دوره ای شدن ریاست جمهوری جناب رئیسی بهره ای ببرند .
به هر حال، نوع دوم سوالات در مورد پدیداری وضعیت تورم و گرانی و نیز جراحی اقتصادی که بارها هم رئیسی و هم خود رضایی منطقی و مستدل پاسخ آنها را داده اند. در این جلسه نیز سطحی و نازل بیان شدند.
القصه، وقتی منتقدی در حواشی جلسه از دکتر رضایی با لحن غیر فاخر می پرسد دولت تدبیر و امید بعد از شش سال زیرش زائید ولی دولت سیزدهم نه ماهه نکشید که وضع حمل کرده است.(نقل به مضمون)در حالیکه خود آن منتقد بخوبی می داند که تمام دولت ها جراحی اقتصادی را به تعویق انداخته بودند و با مسکن بیمار خود را سرپا نگه می داشتند و این بیمار را دیگر نمی شد در دولت رئیسی حتی با نمی شد با مسکن نگه داشت و لذا، جراحی اقتصادی یک ضرورت تاریخی برای نجات بیمار و یک تصمیم منطقی و حرفه ای بوده است.
به هرحال، به نظر می رسد از نوع سوالاتی که از دکتر رضایی
در آن جلسه پرسیده می شد.سطح مطالبات اصلی مردم چه در سطح ملی و منطقه ای ، بخصوص خواسته ی اهالی خوزستان در مورد ویژه بودن استان شان به محاق فراموشی سپرده شده است.