با پول ويرانی می‌خرند

برای روستاییانی که همواره کشاورز و دامدار و فقرای شاغل بوده اند، این اندک پولی که پیمانکاران به ازای نابودی و غرق نمودن همه متعلقاتشان می دهند جذاب است و به سرعت خام شده و البته بعد از گرفتن آن پول می فهمند که با آن پول هیچ کاری نمی‌شود کرد. شاید بتوانند یک خانه ای در حاشیه شهری رهن کنند و بدون داشتن مهارت، با کارگری درحالی که دهها آسیب اجتماعی در حاشیه شهرها در کمین خانواده هایشان است روزگار را بگذرانند. البته برای پیمانکاران و سوداگران سد هیچ اهمیتی ندارد که بعدا سرنوشت این آوارگان چه خواهد شد.

اما مساله فقط این نیست. در جریان ساخت سدهای بزرگ همچون خرسان هزاران میلیارد ریال ضرری که با غرق کردن جنگل‌ها و مراتع و زمین های کشاورزی به منافع ملی وارد می‌شود هرگز محاسبه نمی شود.مثلا در جریان ساخت سد خرسان ۳ قرار است 12 هزار هکتار جنگل‌های زاگرس نابود شود. اما مردم بومی نمی‌دانند این 12 هزار هکتار درخت چه ارزشی دارد. مثلا آیا مردم ارزش ترسیب کربن هر هکتار جنگل را می دانند که بتوانند حساب کنندبهای ترسیب گری 12 هزار هکتار چند میلیارد ریال در سال است و محل زندگی شان را مفت نفروشند؟

در زمانی که دنیا به سمت اقتصاد سبز در حرکت است، کشورهای حاشیه خلیج فارس ميلياردها دلار صرف جنگل‌کاری و سبز کردن کشورشان می کنند، همه داده های جهانی می گویند تغییرات اقلیمی یک مخاطره جدی برای ایران تشنه و کم آب است؛
چه کسانی از  نابود کردن جنگل‌های زاگرس، این نعمت بزرگ خداوند به این سرزمین کم آبی که 35 درصد آب شیرین کشورا تضمین می کنند، سود می برند که کم بر قتل زاگرس بسته اند؟
جنگل‌های زاگرس علاوه بر این که کارخانه تولید آبند‌، میلیون‌ها تن کربن را ترسیب کرده و می توانند اشتغال پایدار ایجاد نمایند. نابودی این نعمت بزرگ خداوند جنایت در حق این سرزمین و نسل آینده است.بریدن نفس رودخانه های دائمی که در طول حوضه آبریز نیاز همه زيستمندان را تامین کرده و مقصدشان تالاب‌ها و دریاچه هاست؛ بریدن نفس ایران است.
ساخت سدها بر روی رودخانه های دائمی متوقف کنید.