سرفه های مردم خوزستان فدای سفره های دیگران

شوشان ـ  هوشنگ نوبخت :

باز هم همان همیشگی، همان هوای آلوده که نفس ها را در سینه حبس می کند. همان آلاینده های دست بشر که محصول شرکت ها و تولیدی های استان گاو شیرده کشورند برای توزیع در دیگر نقاط که مشکلات زیرساختی و رفاهی دارند.
خوزستان را خدا آفریده که جان نثار باشد و جان فدا بماند و ظاهرا رسالتی غیر از این برای این جغرافیا در نظر گرفته نشده است.
کربلای ایران، سرزمین موکب ها، موزه طبیعی جنگ، پایتخت حماسه و فوتبال و نفت، مهد شکر و گندم و قلب اقتصاد ایران، عادت دارد به این که چشم روی سرفه های خسته و خشک گلوی بچه هایش ببندد تا کارخانه ها و شرکت ها کار کنند و سفره های دیگران رنگین بماند.
این که خوزستان به عنوان نبض اقتصاد و کشاورزی کشور مطرح است و نباید به هر بهانه ای تعطیل شود را همه قبول داریم اما این که سلامت مردم این جغرافیا چه قدر برای مدیران همین ظرفیت ها مهم است ، سوالی است که باید رئیس جمهور در راس، استاندار و بسیاری نهادهای امنیتی، حفاظتی و زیست محیطی در گام های بعدی بدان پاسخ دهند.
خوزستان را تعطیل نکنید و نفت و گاز و فولاد و نیشکر و پتروشیمی و منابع اش را ببرید و خرج جاهای دیگر کنید اما به خاطر نفس های بریده و خسته مردمی که همیشه سپر بلا و جان فدای مملکت بوده اند، فلرهای نفت و گاز را جمع کنید، نیشکر را به شکل سنتی برداشت نکنید، جلوی تخریب جنگل های زاگرس را بگیرید، شرکت های کربن و فولاد را از وسط زندگی مردم جدا کنید و آن ها را به نقاط غیر مسکونی انتقال دهید.
دقایقی به لیست ۱۰۰ نفره مسوولین ارشد استان و هیئت مدیره شرکت های بزرگ مستقر در خوزستان نگاه کردم و متوجه شدم که متاسفانه ۷۵ درصد این عزیزان غیر بومی هستند و زندگی شان عمدتا در نقاط خوش آب و هوایی از مملکت است و به همین دلیل تصمیم گرفتم این بحث را در همین جا به اتمام برسانم چون مدعی و مخاطب سخنان من برای حفظ سلامتی مردم و همشهری های عزیزم، کسانی هستند که خودشان و خانواده شان نمی توانند عمق فاجعه زیست محیطی حاکم بر زندگی ما را تجربه و یا لمس کنند لذا گفتن و نوشتن من برای این مدیران تصمیم گیر، چیزی شبیه به آب در هاون کوبیدن است لذا به نشانه ی اعتراض به فضای حاکم بر استان از ادامه نوشتار انصراف می دهم .... اهه اهه اهه اهه