من خودِ خودِ شهیدم

حال که عده ای خواسته یا ناخواسته بنا را بر این نهاده اند که نظام و انقلاب را از سرمایه های اجتماعی خود و هزینه داده های انقلاب تهی کنند، فرصت را غنیمت می شمارم و برای مردم عزیز و آن عده که در جمع تصمیم گیران حاکمیت حضور دارند و ممکن است هنوز نسبت به یاران و صاحبان اصلی انقلاب اندک احساس تکلیفی برای خود تلقی نمایند، برخی خاطرات ناگفته را در مورد برادرم بیان نمایم.
رحیم در دوران دبیرستان شاگرد اول کلاس خود بود و به همین جهت بعد از پایان دوران دبیرستان در کنکور در اولین رشته انتخابی یعنی رشته مهندسی مکانیک دانشگاه شریف قبول شد. ترم اول درس را نیز شروع نمود امّا احساس تکلیف وی نسبت به انقلاب و کشور مانع از آن شد که ترم اول را به انتها برساند. وسایلش را جمع کرد و راهیِ جبهه شد. تا اینکه عملیات کربلای 4 پیش آمد و آن وقایع ناگوارش که در یادداشت" و چه سپیده دمی بود آن روز" توضیح دادم. در آنجا گفتم که بعد از عقب نشینی نیروهای خودی در عملیات کربلای 4 و مفقود شدن رحیم، نیروهای گردان و فرماندهان لشکر ولی عصر اعتقاد راسخ داشتند که رحیم شهید شده است و لذا نام رحیم را به نام شهید گردان درج نموده بودند. خاطره جالب توجه این است که قبل از اینکه مشخص شود که رحیم در بند و اسیر صدام است حداقل دو سال پی در پی دانشگاه شریف طی نامه ای به آدرس ما در اهواز با عنوان "خانواده شهید رحیم قمیشی" دعوت می نمود که در مراسم تجلیل از خانواده شهدای دانشگاه حضور یابیم و به رسم معمول لوح و هدایایی را دریافت کنیم. از آنجایی که ما شهادت رحیم (بر اساس ادعای فرماندهان لشکر) را از ابتدای واقعه از پدر و مادرم مخفی نگه داشته بودیم نگذاشتیم این نامه ها به دست آنها برسد و البته هیچ یک از اعضای خانواده نیز در چنین مراسم هایی شرکت نکردند. رحیم بعد از آمدنش از اسارت تعریف می کرد که بعد از ترک مخمصه درگیری با دشمن و به اسارت در آمدن در عملیات کربلای 4، حداقل 3 بار دیگر شهادت را از نزدیک تجربه نموده است. یک بار چنین بوده که در راه انتقال به پشت جبهه دشمن در جوخه مرگ، یک فرمانده عراقی، جمع 20 تا 30 نفره اسرای در بند را به رگبار می بندد به طوری که چندین نفر از همرزمان رحیم که در کنارش بودند به شهادت می رسند و رحیم و برخی دیگر از اسرا وقتی از میان گرد و غبار ناشی از رگبار و از لابلای دوستان شهیدشان خودش را رها می کند و می ایستند خود را در مقابل آغاز رگبار بعدی آن فرمانده بعثی می بینند و تنها با رسیدن فرمانده مافوق آن حرامی، رگبار بستن دوباره متوقف می شود.
بعد از آزادی رحیم از اسارت از قضا همین دعوت نامه دانشگاه مجدداً به دستمان رسید. دعوت نامه را به خودِ رحیم دادیم که آن روزها برای پیگیری کارهای دانشگاهیش به تهران می رفت. او در مراسم دانشگاه حاضر شده بود و وقتی مجری برنامه از خانواده شهید رحیم قمیشی درخواست می کند که برای دریافت لوح و هدیه به جایگاه بروند خودش به جایگاه رفته بود و وقتی که مجری از وی می پرسد که شما چه نسبتی با شهید دارید می گوید من خودِ شهید هستم و وقتی مجری با حالت تعجب می گوید چی؟ رحیم می گوید بله "من خودِ خودِ شهیدم".
اکنون روی سخنم با دستور دهنده ها و بازداشت کنندگانی است که نمی دانم چقدر در راه انقلاب و نظام هزینه داده اند. بدانید که داروهایی که اکنون برای رحیم برده اید همه برای کاهش درد ها و زخم های عمیقی است که در زمان اسارت و جنگ بر وی رفته است و مصرف مرتب این داروها و عدم ایجاد استرس ضامن سلامتی وی می باشند لذا هر گونه خطری که در زمان بازداشت، سلامتی وی را تهدید نماید مستقیماً به عهده شما است. راه صحیح این است که به نظر و دیدگاهش توجه کنید و به آنها عمل نمایید ولی اگر توجه نمی کنید بیشتر از این اذیت و آزارش نکنید و با جرم نگاری موهومی برای خود بی آبرویی بیشتر نخرید. دستگیری و نگه داشتن رحیم تا کنون نیز هزینه های زیادی را برای نظام در بر داشته است برای جلوگیری از هزینه های بیشتر، هر چه زودتر وی را آزاد کنید و تن رنج دیده وی و همسرش که خواهر شهید است را بیش از این آزار ندهید و اجازه دهید مطابق قانون اساسی جمهوری اسلامی، نظر و دیدگاه های مسالمت آمیز و خیرخواهانه اش را ترویج نماید و شما نیز دیدگاهش را نقد نمایید. نکته بعدی اینکه سعی نکنید رحیم را تهدید و ارعاب نمایید زیرا وی حداقل چهار بار اشهد خود را در دستان بعثیان از خدا بی خبر خوانده است و ترس در وجود وی جایی ندارد. و امّا نکته آخر اینکه با احترام به همه خانواده های شریف شهدا و جانبازان و آزادگان و رزمندگان دوران دفاع مقدس لطفاً از این به بعد ادای تکریم شهدا و جانبازان و آزادگان و خانواده شهدا را از خود در نیاورید زیرا او که اکنون در اسارت شما است خودِ خودِ شهید است.