- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۱۶ ارديبهشت ۱۴۰۳ - ۱۷:۰۴
پیامبر اکرم (ص):مسافرت كنيد تا تندرست مانيد و روزى داده شويد .
امام حسین(ع): از نشانه های عالم ، نقد سخن و اندیشه خود و آگاهی از نظرات مختلف است...
امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
رضا بهرامی
تا پیش از آغاز گمانه‌زنی‌ها پیرامون کابینه‌ی دوم حسن روحانی، شاید بدبین‌ترین اصلاح‌طلبان نیز ادامه‌ی حضور عبدالرضا رحمانی فضلی در ساختمان فاطمی را نامحتمل‌ترین حدس ممکن می‌خواندند و در دولت آینده، جایی برای این یار غار رییس مجلس قائل نبودند. در همین راستا از محمد شریعتمداری و مجید انصاری به عنوان گزینه‌های رییس‌جمهور برای در اختیار گرفتن سکّان وزارت کشور در دولت آینده یاد می‌شد. حال اما مدتی است که با نزدیک شدن به زمان پرده‌برداری از اعضای پیشنهادی کابینه به پارلمان، زمزمه‌های پرطنین و معناداری مبنی بر تمدید ماموریت فضلی در وزارت کشور شنیده می‌شود و بسیاری از منابع آگاه، ماندن وی در دولت را از هم‌اکنون قطعی می‌خوانند.
آری آقای لاریجانی! آخرین شنیده‌ها حاکی از آن است که شرط بی‌گفت و گویِ رای مثبت به کابینه‌ی دوم دکتر روحانی را ابقای رحمانی فضلی در ساختمان فاطمی تعیین کرده و تهدید کرده‌اید که در صورت معرفی هر فردی غیر از او، نه تنها جلسه‌ی رای اعتمادی دیدنی و تاریخی برگزار خواهید کرد که در چهار سال عمر دولت دوازدهم، کار را به جایی خواهید کشاند که اعضای کابینه به جای تلاش در جهت تحقق اهداف خرد و کلان دولت، عمده وقت و انرژی خود را به ناچار در رفت و آمد میان پاستور و بهارستان هدر دهند!
آری! پیش از این نیز، این شما بودید که در معامله‌ای پرمنفعت و در برابر دفاع پرهزینه از برنامه‌های دولت یازدهم به ویژه در زمینه‌ی سیاست خارجی آن هم در مجلسِ جنجالی نهم با آن جمع تندروِ نام‌بردار توانستید وزارت‌خانه‌ی مهمی نظیر وزارت کشور را از آنِ خود کرده و در کنار رییس‌جمهور، پیروز انتخابات مجلس دهم لقب بگیرید و حال باز هم درصدد تکرار این سناریو برآمده‌اید تا بخش عمده‌ای از استانداران و فرمانداران – به ویژه فرمانداران - را برای خود حفظ کنید به این امید که بر حسرت همیشگی خود در پوشیدن ردای ریاست‌جمهوری مهر پایان بزنید. اما آیا اطمینان دارید که با این تدبیر در سال 1400 وارد کاخ ریاست‌جمهوری خواهید شد؟
اینک در حالی به پاستور چشم دوخته‌اید که احتمالاً از یاد برده‌اید در انتخابات ریاست‌جمهوری نهم و با وجود حمایت تشکّل‌ها و احزاب اصلی اصول‌گرا، چه جایگاهی را به خود اختصاص دادید؟ شاید فراموش کرده‌اید در انتخابات مجلس دهم و از حوزه‌ی انتخابیه‌ی قم از چه جایگاهی و با چه تعداد رای به پارلمان راه یافتید؟ شاید با خود اندیشیده‌اید که وقتی معجزه‌ی سومین هزاره با آن همه حاشیه و جنجال می‌تواند دولت تشکیل دهد، چرا شما نتوانید؟ شاید هم به تکرار آن‌چه که در خرداد ماه 92 رخ داد، دل بسته‌اید تا پس از 16 سال تلاش پیدا و پنهان، سرانجام به رویای دیرینه‌ی خود برسید.
ناگفته پیداست که علی‌رغم برخورداری از ظرفیت‌ها و روابط بالقوه و بالفعل فراوان در سپهر سیاست ایران اما شما نیز همانند بسیاری از اصول‌گرایان، هیچ‌گاه سیاست‌مردی محبوب و مورد توجه افکار عمومی نبوده و از پایگاه رایِ اصیلی برخوردار نیستید. از طرف دیگر، خیالتان راحت که اصلاح‌طلبان در 1400 با کاندیدایی اصلاح‌طلب وارد کارزار انتخابات ریاست‌جمهوری سیزدهم شده و شما از کم‌ترین شانس و البته قرابت فکری برای نمایندگی این طیف برخوردار نخواهید بود. در این میان، لازم به یادآوری است که بخش قابل توجهی از اصول‌گرایان تحت هیچ شرایطی با شما عهد اخوت نخواهند بست. نکند می‌خواهید باز هم علی بماند و حوضش؟
آقای لاریجانی! بپذیرید که در نبود کاریزمای ریاست‌جمهوری، شکیل‌ترین صندلی ساختمان بهارستان تا همیشه عالی‌ترین مقام احراز شده از سوی شما در نظام جمهوری اسلامی ایران باقی بماند و به همین جایگاه بسنده کنید. شایسته‌ی شما نیست که نام‌تان به عنوان سیاست‌مردی که دمکراسی و رای مردم را برای رسیدن به کاخ ریاست‌جمهوری به گروگان گرفته در تاریخ این مرز و بوم ماندگار شود. این گروگان‌گیری البته از سوی دیگر و با سلب اعتماد مردم به صندوق رای، جمهوریت نظام را نیز مخدوش خواهد ساخت. دست نگه دارید آقای رییس! شما هیچ شانسی ندارید!
