15 چهره یک شهرآورد درگیرانه

احسان محمدی- «نیم بر هیچ ببریم»! این جمله کنایه آمیز را برانکو ایوانکوویچ روز قبل از دربی گفته بود. اشاره ای به اینکه او دنبال سه امتیاز بازی است. آن هم نه در یک دیدار معمولی که در رویارویی با استقلال، حریف دیرینه ای که مردم بازی های آنها را بهتر از درس های دوران تحصیل به حافظه می سپارند.

پرسپولیس تهران در یک دیدار فشرده و نزدیک موفق شد با تک گل علی علیپور از روی نقطه پنالتی به پیروزی برسد. هواداران این تیم یک پیروزی دیگر در دربی را جشن گرفتند و امیدوارانه به روزهای در پیش نگاه می کنند. 15 چهره این دربی را با هم مرور کنیم:

1- ویلفرد شفر: سرمربی آلمانی آبی ها چهره محبوب فیلمبردار تلویزیونی بود. تصویر او با سوت های چهار انگشتی، اعتراض مداوم به داور و ایستادن کنار خط بیش از هر کس دیگری در قاب تلویزیون نشست. شفر می تواند این شکست را گردن خریدهای منصوریان بیندازد اما برای ماندن روی نیمکت استقلال باید کارهایی بیش از بوسیدن شال آبی و دست تکان دادن برای هواداران انجام دهد.

2- سیدجلال حسینی: صخره! این لقب شایسته اوست. مدافعی که از درگیری نمی ترسید. او به بازیکنان کناری اش شور جنگیدن داد و خط دفاعی پرسپولیس را 70 دقیقه برای محافظت از تک گل تیم نظم بخشید. کاش کمتر در کار داورها دخالت کند.

3- وریا غفوری: اشک های پسر کُرد استقلال پلان آخر از یک هفته تلخ برای او بود. معلق شدن به واسطه انتشار یک عکس قلیانی، جنگیدن در 90 دقیقه و شکست ... او به همراه خسرو حیدری فشار بسیار زیادی روی محمد انصاری وارد کردند اما بی حاصل بود. اشک های او در خاطره ها می ماند.

4- محسن ربیع خواه: هیچ بازیکنی در پرسپولیس مثل او تحت فشار نیست. بیشتر شبیه چسبی است که به یک جام بلورین چسبانده اند تا ترک هایش مشخص نشود. به همان اندازه مورد نیاز، به همان اندازه توی چشم! به او لقب پسر برانکو داده اند. برانکو وقتی سرمربی تیم ملی بود هم یک محسن ربیع خواه در ترکیب داشت. با همین فیزیک و سبک بازی. بدن عضلانی، بازی خراب کن، درگیر، کُند و کم تکنیک و البته مورد انتقاد هواداران. اسمش سیدمحمد علوی بود. ربیع خواه متوسط بود. یک بازیکن کارگر، چند قطع توپ، چند پاس غلط و یک کارت زرد که البته خطایش را کمال کامیابی نیا انجام داد!

5- مهدی رحمتی: روی نیمکت هم بنشیند باز به چشم می آید. انگار آن شال و کلاه و ماسک سیاه را برای این روی دهانش می گذارد که نشان بدهد حرف دارد اما نمی زند! این ماسک تا چند وقت می تواند جلوی واژه های آتشین او را بگیرد؟

6- علی علیپور: یکی دو فصل پیش به خاطر میمک خاص صورتش دستمایه شوخی استقلالی ها بود. اینکه خنده، ناراحتی و عصبانیت او با چشم های درشت کرده و دهان نیمه باز یک شکل است، اما حالا نامش در میان گربه سیاه های تاریخ دربی ثبت شده است. دو پیروزی 1-0 پرسپولیس مقابل استقلال را او رقم زده. در نیمه دوم خسته شد، قدم می زد و بازی خوب گادوین منشا را تماشا کرد. شاید داشت به آن فرار خوب و پنالتی آرام و دقیقش فکر می کرد و لذت می برد. از علی علیپور بیشتر خواهیم شنید اگر .. امان از این اگرهای ستاره های فوتبال!

7- فرشید اسماعیلی: فشار خُردکننده ای روی شانه هایش بود. استقلالی ها از او انتظار معجزه داشتند. معجزه ای که رخ نداد. او شبیه سایه ای از یک بوکسور بود که مُشت هایش در هوا پرتاب می شود اما به حریف دردی وارد نمی کرد.

8- بشار رسن: در 14 سالگی به تیم نیروی هوایی عراق پیوست. جوان ترین بازیکنی که در تاریخ 86 ساله باشگاه به عضویت آن درآمده است. از نظر فیزیکی قوی نیست، آنقدر که انگار پیراهن به تنش گشادی می کند اما مقابل استقلال شبیه یک ماهی بود که نمی شد او را توی دست گرفت. لیز می خورد و پیش می رفت. بشار رسن توانست دل هواداران پرسپولیس را برباید و با تکنیک خوبش دفاع استقلال را عقب نگه داشت.

9- داریوش شجاعیان: او عصاره ای از تکنیک فردی، غلت زدن روی زمین و فریاد کشیدن سر داور بود! اگر به دروازه پرسپولیس نزدیک تر بود شاید می توانست خطای پنالتی بگیرد اما انگار کسی عمداً او را به خط کنار زمین تبعید کرده بود. جایی که برای دروازه پرسپولیس خطرآفرین نشود!

10- بیژن حیدری: اگر آلمان ها به مارکوس مرک می نازیدند که هم دندانپزشک بود و هم یک داور ممتاز، حالا ما هم می توانیم بگوییم بهترین داور ایران یک ارتوپد است! می دانم که برخی از هواداران دو تیم از داوری او گله مند هستند اما قضاوت یک بازی ملتهب کار آسانی نیست. تا ابد می شود در مورد اشتباهات داوری حرف زد و به نتیجه نرسید اما آقای دکتر قابل قبول سوت زد.

11- علیرضا بیرانوند: وقتی در تیم ملی و پرسپولیس به جای شیرجه زدن به چند توپ خیره شد و با چشم مسیر آنها را تا برخورد به تیرک دروازه دنبال کرد، در شبکه های مجازی علیه اش نوشتند که «واکنش نشان بده، تو دروازه بانی، مرتاض نیستی!» او در دربی واکنش نشان داد! خروج ها و جاگیری هایش موثر بود و در شروع مجددها بازیکنان را به استارت زدن وادار کرد. یک کلین شیت دیگر شاید آغازی دوباره برای دروازه بانی باشد که کی روش هم به او اعتماد دارد.

12- روزبه چشمی: بعد از بازی از هواداران عذرخواهی کرد و گفت او مقصر گل خورده تیمش بوده است. اما در خط دفاعی بعد از یک فصل دوری برای استقلال خوب جنگید. چند قطع توپ کلیدی داشت و البته وقت و انرژی زیادی را صرف جدال با داور کرد. او برای اینکه رهبر خط دفاع باشد هنوز به تجربه های بیشتری نیاز دارد.

13- مهدی طارمی: « الان چه حالی داره مهدی طارمی؟ البته شاید بگه حتماً خیریتی توش بوده!» اشاره طعنه آمیز عادل فردوسی پور به غیبت مهاجم کلیدی قرمزها نشان داد او حتی وقتی در زمین حضور ندارد هم مورد توجه است. در دقایقی هواداران هم تشویقش کردند. اگر آنچه درموردش می گویند حقیقت داشته باشد مستحق تشویق شدن است یا نکوهش؟!

14- جابر انصاری: در این چند سال انگار هیچکس او را جدی نمی گیرد. در 30 دقیقه ای که به زمین آمد بیش از همه عناصر تهاجمی استقلال خطرآفرین شد و مدافعان پرسپولیس را به عقب نشینی وادار کرد. اگر در زدن ضربه نهایی کمی دقت می کرد شاید او را تعویض طلایی شفر می نامیدند. یک پرسش مرتبط: استقلال برای نگه داشتن کاوه رضایی واقعاً تلاش کرد؟

15- تماشاگران: ضمن تحسین هواداران استقلال که حتی بعد از شکست هم تیم شان را تشویق کردند و پرسپولیسی ها که سنگ تمام گذاشتند، باید آن دسته چند ده نفره که با بی رحمی و لاقیدی سنگ و موشک به سمت بازیکنان و عکاسان پرتاب می کنند را تحت تعقیب قرار داد و آن چند ده هزار نفری که با واژه های کثیف کاری می کنند که تلویزیون صدای ورزشگاه را قطع کند سرزنش کرد... به نظر می رسد یکی از دلایلی که بانوان را به ورزشگاه راه نمی دهند همین باشد؛ اینکه پرتاب دست و هدفگیری شان اینقدر خوب نیست و البته این همه با صدای بلند فحاشی نمی کنند!

15+1: آقای شیرازی: بلافاصله بعد از پایان بازی عادل فردوسی پور با مکافات خودش را به وسط زمین رساند تا با سرمربی های هر دو تیم حرف بزند. تماشاگران تلویزیونی مشتاق و منتظر بودند اما «آقای شیرازی» اسپانسر دو باشگاه اجازه نداده بود! درباره آقای شیرازی یکی از سابقه تدریس او می گوید و دیگری از انتسابات او. خیلی ها می خواهند درباره آقای شیرازی بیشتر بدانند و این که هر دو گزاره درست است یا یکی یا هیچ یک.