شوشان - هوشنگ نوبخت
نام خوزستان از آن جهت با نام دفاع مقدس گره خورده است و عنوان پایتخت ایثار را به خود اختصاص داده که در طول هشت سال جنگ با رژیم بعث عراق ، میزبان صدها هزار رزمنده از سراسر کشور بوده است .
در زمان جنگ و بواسطه شرایط موجود پیر و جوان و زن و مرد و گرایش ها و اقوام مختلف بی هیچ حاشیه ای تنها به یک هدف فکر میکردند و نتیجه هم آن شد که علیرغم مشکلات فراوان ، دشمن به یک وجب از این خاک مقدس دست نیافت و همه ی رزمندگان هم از خوزستان بواسطه فرهنگ خوب و نیک میهمان نوازی به نیکی یاد کرده و میکنند .
از مقدمه بگذریم و بیش از این ننویسیم که در آن دوران تلخ و شیرین و سختی و همدلی ، چه فضای یکرنگ و صادقانه و بی ریایی بر سرزمین مان حاکم بود .
زندگی ها و مردانگی ها و محبت ها و حتی دشمنی ها ، مجازی نبودند ، واقعی بودند و میشد آنها را حس کرد .
روزگار که چه بگویم اما آدمها به شدت عوض شده اند .. دنیای پوشالی و پر حاشیه و تخریبگر مجازی بر تمام زندگی ها سایه افکنده است و البته در این میان رعیت زاده هایی از نوع زندگی واقعی ، باد به خرمن شان خورده و در گوشی های موبایلی که دستشان است ، کدخدایی می کنند ، آنهم نه از نوع با اصالت و درستش بلکه از نوع و ذات همان رعیت گری .
متاسفانه ، خوزستان که مهد تاریخ و دفاع مقدس و میراث و نفت و انرژی و فوتبال و اقوام و خیلی آیتم های خوب دیگر بود بواسطه فضای نه چندان انسانی ه مجازی به پایتخت بهتان و حاشیه و تهمت و تفرقه تبدیل شده است و به یک استان متافیزیک آلوده و افسار گسیخته ای تبدیل شده است که هیچکس در آن احساس امنیت نمی کند طوریکه خیلی ها بواسطه آبروی واقعی شان و ترس از کد خداهای تازه به دوران رسیده ، بار سفر بسته و راهی تهران و کرج و اصفهان و ... شده اند ، آنهم چه آدم های باکیفیت ی .
واقعیت تلخی است که بپذیریم هر چه به دنیای مجازی بیشتر ورود کنیم از دنیای واقعی دورتر می شویم و هر چقدر در این فضا به دنبال حل مشکلات خودمان و استان مان باشیم به همان اندازه از استانهای عمل گرا و غیر واتساپی عقب می مانیم .
مقایسه آنلاین بودن مردم اراک و اهواز در ساعت ۲ شب به راحتی نشان خواهد داد که آنها در عمل ، چقدر به پیشرفت و کار و وحدت رسیده اند و ما در مجاز چقدر به تهمت و دروغ و حاشیه نزدیک شده ایم .
امیدوارم که بیش از پیش مراقب خودمان و همسایه مان و فرماندارمان و رسانه هایمان باشیم و براحتی همدیگر را نقد و قضاوت نکنیم و تصور کنیم که آنکس که داریم در موردش کامنت می گذاریم و مطلب ارسال می کنیم ، خودمان هستیم ... خودمانی که در کنار سواد و کت و شلوار و ماشین و جایگاه و رسانه و تلگرام ، چند تایی هم ایراد اساسی داریم ، درست مثل استاندار ، درست مثل فلان نویسنده ، درست مثل فلان شخص .
نقد کنیم ، بیشتر بخوانیم تا بنویسیم، اسم نبریم ، برادری یادمان نرود ، عمل گرا باشیم و فراموش نکنیم که اگر به جای هر دقیقه حضور در فضای مجازی ، یک عدد آجر روی هم بگذاریم ، به اراک و اصفهان و شیراز نزدیک تر می شویم و مشکلات مان کمتر و اوضاع مان بهتر از اینکه هست ..
منظور از مخاطب این نوشته البته که خودم هستم و دوستانی که دوست شان دارم .