یادداشت ضروری

به نظر می رسد  دارد یک اتفاقی  ظرف دو سه روز  آینده اتفاق می افتد  که ما یا متوجه تبعات آن نیستیم و یا حتا هم اکنون که هنوز  وارد این ماجرا نشدیم ، وقت و انرژی  برای  بررسی  امکانات موجود و امکانات درگیر و  خرابی های  سیل خوزستان صرف نمی کنیم و  فردا روز  با وجود هشدارهای  امروز!  گرفتار مصائب و مشکلات  بزرگتر خواهیم شد که چه بسا  ما را با چالش های  بزرگ تر مواجه خواهد کرد!  

بازگشایی مدارس! 

وقتی  همه و حتا خود آموزش و پرورش استان  اذعان  دارند که بسیاری از خانوارهای  گرفتار در سیل ، اکنون به مراکز آموزشی منتقل شده اند و در حال یک زیست بناچار در مدارس هستند ، و خانه و کاشانه ی خود را به طور کامل از دست داده اند ؛ چگونه  قرار است مدارس  بازگشایی شود؟!  مگر می شود  مدرارس یک منطقه بازگشایی و مدارس دیگر منطقه که میزبان  یک تعداد از هموطنان و هم استانی  های ماست ، بازگشایی نشود؟!  تکلیف دانش آموزانی  که مدارس آنها را برای  پوشش  خانوارهای  سیل زده در اختیار آنها گذاشته اند  در مقایسه با دانش آموزان مدارسی که مهیای پذیرش دانش آموزان است  چیست؟!  برخی از روستاها  به طور کامل زیر آب رفته است. آخرین آمار اعلام شده حاکی از این است که نزدیک به 250 روستا ترک شده و یا به زیر آب رفته است. سیستم آموزشی  یک سیستم مردمی و یا عرفی و یا قابل تعارف و باری به هر جهت نیست که بشود در خصوص نظم و یکدستی و انسجام و وحدت رویه ی آن   سلیقه ای عمل کرد . در شهرهایی که پذیرای  سیل زدگان هستند نیز همین مصیبت برقرار و تا اطلاع ثانوی  بردوام است. بعید است به این زودی  این مشکل برطرف شود و سیل زدگان  ساماندهی  شوند و یا روستاها و خانه های آنها  آماده ی زیستن شود. 

این موضوع اساسی است.  

امروز  از سوی دانشگاه  شهید چمران اعلام شده که مراقب شیوع بیمارهای  عفونی و شپش و غیره و غیره باشید! 

این هشدار بهداشتی را چرا کسی  جدی نمی گیرد؟! با یک مراجعه و نظرسنجی و نظرخواهی از بیمارستان ها و درمانگاه ها  متوجه عمق فاجعه خواهید شد.  همین الان هم  تداخل فاضلاب و  سیل که انبوهه ای از صدها عارضه ی زیست محیطی است و در شهرها و روستاها  روان شده ، بلای غیربهداشتی و خطرناکی  را دم دست ما  فراهم کرده که نیاز به مراقبت شدید دارد. 

به نظر می رسد یک جلسه فوری و بدون ملاحظه کاری و تشریفات و تعارف باید در ستاد مدیریت بحران استان برگزار شود و با اعلام پایان سال تحصیلی این مساله و دغدغه را با یک پیشنهاد و بررسی کارشناسی و لحاظ کردن تبعات و عوارض آن  فیصله داد. 

نگذاریم با شیوع بیماری  گرفتار چالش های بزرگتر شویم. در شرایط تحریمی و اعمال فشار سیاسی و اقتصادی که چه بسا با شیوع یک اپیدمی فراگیر نیازمند دارو و درمان گسترده شویم ، این عارضه چه بسا تبدیل به یک آفت جبران ناپذیر عمومی شود که نشود از آن به سلامت عبور کنیم!