گاهی مغز آدمی سوت می‎‌کشد...

احسنت بر نویسنده توانا آقای پورعاطف. مطلب جامع و مانعی بود . قدرت استدلال بالایی داشت

درود بر نویسنده این‌مطلب ...کاملا درست است.اما علی کارونی هم بعنوان یک هنرمند خوزستانی یک سرمایه است که نباید با این سخنان خود را به حاشیه ببرد.

قای پورعاطف هزار افرین برشما

مطلب کامل و خوبی بود
از نویسنده این مطلب جناب پور عاطف تشکر میکنم

سلام عليكم

اقاى پورعاطف ، مقاله جنابعالی که در شوشان منتشر شده را ، خواندم .

در حقیقت قابل درک نیست که چرا باید قوم عرب حتی برای رنگ پوشش خود تفسیر و حساب پس دهد .

پوشش سر توسط مردم عرب ( با رنگهای مختلف ) از دیر باز بوده و مسئله جدیدی نیست که بخواهیم ان را به بیرون مرزها نسبت بدهیم .

مثال شما در مورد فلسطین و اردن ، نمیتواند در اهواز صدق بکند چون :
در اردن چون پادشاه چفیه قرمز به سر دارد ، مردم اردن نیز چفیه قرمز را به سر میکنند.
همانطور در فلسطین چون یاسرعرفات چفیه سیاه سفید را همیشه بر سر داشت، نماد مقاومت ( النضال) بحساب میاید.

ولی در اهواز چفیه به عنوان پوشش سر که جزء فرهنگ اصیل مردم عرب میباشد ، رنگ ان همچون اردن و فلسطین نماد ملی و یا قومی و یا انقلابی نیست ، بلکه این زاییده تخیلات پانهای ضدعرب وسلطنت طلبان کورش پرست میباشد .
در قانون هیچ منعی برای پوشیدن چفیه قرمز وجود ندارد و همه ما باید تابع قانون باشیم تا خواسته های مریض دلان نژاد پرست .

در ضمن چفیه قرمز مختص جوانان نیست و حتی بعضی از مسنها و پیرمردان نیز ان را به سر میکنند .

اما در مورد اینکه ذکر کردید اقای علی کارونی پا در زمینه دیگر گذاشته
باز هم این گفته شما یک مِغالطه میباشد، چون در تمام جهان ، اکثر بازیگران و خواننده های معروف و حتی ورزشکاران مشهور ،پیام رسان مردم خود بودند و حتی به عنوان سفیر صلح ، دوستی ، نوایای حسنه ، و غیره انتخاب میشوند .
پس جای تعجب دارد از این همه برافروختگی بخاطر جواب دادن سوال مجری برنامه ، وقتی از اقای کارونی سوال کرد که، ایا چفیه قرمز هم جزو پوشش مردم عرب اهواز هست؟
و ایشان هم به سوال مجری جواب دادند،

حال اگر ملاک ، خواسته و اراده مردم باشد ، اجازه بدهید مردم خودشان پوشش و رنگ ان را برای خود انتخاب بکنند ، و برای مردم تعیین تکلیف نکنیم که چه بپوشند .
چون این نظریات کورش پرستان و نوکران پهلوی برای امنیت جامعه و کشور و اتحاد و همبستگی بین اقوام ایرانی ، خطرناک است و باید جلوی ان گرفته شود ،



با عرض پوزش از اطاله عرایض

باب گفت‌وگو

هنوز ۲۴ ساعت از انتشار یادداشت گاهی مغز آدمی سوت می‌کشد نمی‌گذرد که هجمه‌ها و برچسب‌زدن‌ها شروع شده است. مُراد بنده از نوشتن این یادداشت، بازکردن باب گفت‌وگو و بستن باب توهین و افتراست. عزیزانی بر یادداشتم، یادداشت نوشته‌اند و نقد کرده‌اند که صمیمانه متشکر و سپاسگزارم. اما اشخاصی مرا متهم به پان‌ایرانیست بودن و نژادپرستی می‌کنند.

اینجانب عبدالرزاق پورعاطف (فرحانی) عربم و از پدر و مادری عرب. آباء و اجدادم همه عرب بوده‌اند و زمین‌ها و نخلستان‌مان هنوز پابرجاست. در محله‌ی محروم شکاره۲ متولد و بزرگ شده‌ام و حرمان و تبعیض را با تمام پوست و استخوانم لمس کرده‌ام.

می‌دانم بهترین تخریب، بد دفاع کردن است. بنده برای آقای علی کارونی(باوی) احترام بسیاری قائلم و ایشان را یک سرمایه می‌دانم، سرمایه‌ای که نباید حیف و میل شود و میوه نداده، بسوزد. نگاه کنید به مهدی یراحی و ترانه‌های زیبایی که احیاء کرده و بر گنجینه‌ی فرهنگی‌مان افزوده و می‌افزاید.
بی‌تردید، عرب‌ ایرانی مانند دیگر قومیت‌ها مطالباتی دارد که می‌بایست با عقلانیت و به دور از غوغاسالاری و از راه قانونی، پیگیری شود.

حاشیه‌سازی، غوغاسالاری و سوار شدن بر موج احساسات قومی، به عقب نشستن است و نه به جلو رفتن.

در یادداشت یادشده، تمام تلاشم این بوده که نوشته‌ام، مستدل و عُقلایی باشد و به دور از اتهام و افترا و توهین.
بی‌شک برای نیل به جامعه مدنی باید گفت‌وگو کرد. چنگ‌زدن به صورت این و آن، بیشتر یادآور محیط جنگل است.

سایت شوشان مکانی امن و مطمئن برای انتشار نوشته‌ها، دیدگاه‌های گوناگون و گاه متضاد نخبگان خوزستان بوده است. یادداشت‌های حبیب باوی ساجد، سید نشعان آلبوشوکه، فاضل خمیسی و دیگر دوستان در این سایت منتشرشده و می‌شود.

جا دارد از مدیریت محترم شوشان، آقای امید حلالی و دیگر همکاران‌شان تشکر کنم.

دقیق و مستدل بود. زنده‌باد

سلام مشکل چفیه قرمز نیست . مشکل الگو قراردادن وهابیت وآل سعود خاان است فعلا این چفیه یاد آور این خاندان دین فروش است .