شوشان - نوید قائدی :
قدیمی تر بیشتر با واژه خانه تکانی آشنایی دارند،رسمی کهن برای ما ایرانی ها که پر از شور و شعف و عشق بود،در این رسم زیبا که معمولا به صورت جمعی بر گزار می شد،کلا سری به دست و روی خانه ها کشیده می شد،از رنگ آمیزی و قالیشویی گرفته تا ریختن خرت و پرت های اضافی و زیباسازی منزل در دستور کار قرار داشت.روحیه جمعی برای خانه تکانی و عشق به زیبا کردن با هر امکان و توانی توسط خانوارها اصل ماجرا بود و رمز اجرای این پروژه همه ساله داشتن حس تعلق خاطر جمعی تمام اعضای خانوار به خانه و خانواده بود.
شهر هم یک منزل جمعی بزرگ است.خانه ای پر از اتاق و معبر و مکان های مختلف که ما بنا به نیاز همه روزه و هر هفته و.... به جاهای مختلف آن سر می زنیم.این خانه بزرگ مانند خانه های رسم قدیم ما نیاز به خانه تکانی و زیباسازی و نوآوری و خلاقیت های همه ساله دارند.مهم نیست شهر چقدر مشکلات داشته باشد و وضعیت معماری و شهرسازی یا ترافیک و .... آن آزار دهنده باشد.مهم این است از جایی باید تصمیم بگیریم که باید برای نوسازی و خانه تکانی شهر خود کاری کنیم.
اگر متولیان امور شهری رمز این تحول را درک کنند که خانه یا همان شهر توسط شهروندان ساخته و نگهداری و نوسازی می شود باید دیدگاه خود را از حالت اجرایی به حکروایی شهری تغییر دهند.مردم را در امور تصمیم گیری و اجرا و نظارت به برنامه ریزی های دقیق دخالت دهند تا مردم احساس در خانه بودن را باور کنند.
در چنین تغییری در منش مدیریتی مردم مهیای همکاری و دارای انگیزه های شگرفی برای تغییر و تحول خواهند شد ولو این تغییر نظافت درب منزل یا رنگ آمیزی حیاط و دیوار خانه یا پاکسازی محله یا مشارکت در کارهای عمومی مانند نگهداری فضای سبز یا تفکیک زباله و هزاران مورد دیگر باشد.
این یک اشتباه فاحش است که اگر مثلا فرماندار و شهردار این شهر خیال می کنند پشت درهای بسته می توانند تصمیم گیری کنند و عوامل آن ها اجرا نمایند و شهر با سوی آبادی و سرزندگی می رود.مجدد تاکید می گردد شهر محل زندگی و طراوات است و باید شهروندان در تمام امور دخیل باشند و احساس تعلق خاطر و دین نمایند تا برای تعالی شهر موثر باشند.
در چنین روشی شهر با هزینه های کمتر و خلاقیت های بیشتر و فرهنگ غنی تری به سمت توسعه خواهد رفت در غیر این صورت دیدگاه های کهنه قدیمی کارساز نخواهند بود.