《کاچی به ز هیچی》

از پاییز سال ۱۲۸۵خورشیدی(۱۴مهر)، که نخستین مجلس در ایران شکل گرفت تا به امروز، نهاد مجلس شورا جریان های گوناگونی را پشت سر گذاشته است. نخستین دوره ، یکی از خوشنام ترین های دوره های مجلس است،هم اینکه افراد و عناصر ایرانی برای بار اول به قانون گذاری پرداختند، و هم اینکه سرنوشت قهرمانانه ای داشت،خون بسیاری برای دفاع از آن به زمین ریخت،و سرزمین ایران را با "لاله" همراه کرد. همیشه کلیت مجالس برای آبادانی این سرزمین هدف گذاری شده است، گو اینکه در بسیاری مراحل نیز این هدف تنها در آرزو باقی ماند.

در این مقال هدف من این نیست که تمام جزئیات مجالس را به سخن بیاورم،بلکه آنچه را دنبال می کنم این است که گوشزد کنم : بودن مجلس -تحت هر شرایطی- بر نبود آن برتری دارد ، واین برداشت و نتیجه، از بررسی تاریخی موضوع به دست آمده است.در نبود مجالس آنچه برای مملکت ارمغان آمده ، بدبختی و شرایط بسیار نامطلوب بوده است. تصمیم گیری در خصوص مسائل ک موضوعات حیاتی در غیاب مجالس به دست افراد و گروه های کوچک افتاده است که در بهترین شرایط، تصمیمات منتج از خرد فردی را خروجی داشته است و این خلاف خواسته و هدف از ایجاد و داشتن مجلس است. مجلس عصاره خرد جمعی است و برون داد آن هم محصول همین خرد جمعی است. در دوره هایی از تاریخ استبداد زده ما، مستبدین قلدر هم نتوانستند مجلس را تعطیل کنند،گاهی چند نفر که عددشان کمتر از تعداد انگشتان یک دست هم بود، ماه ها مباحث جدی را در مجلس زنده نگه می داشتند و جلوی استبداد رای را می گرفتند. کسانی که دل در گرو خلوت شدن مباحث کلان در مجلس و صوری شدن آن دارند، علاقمند هستند تا ارزش و اعتبار مجلس واقعی را پایین بیاورند تا خود به جای آن نشسته و هر آنچه باب کام و میل خود می دانند،در آن مصوب کنند .خالی کردن میدان برای این چنین دیدگاهی،خطرات بسیاری برای سرنوشت مملکت دارد،به ویژه در شرایطی که وضع مملکت در حالت خاص قرار دارد. در نبود مجلس قوی، هم دولت تضعیف می شود و هم قوه قضائیه!

  در نبود مجلس قوی نمایندگان ،باری به هرجهت خواهند بود و به همه چیز مشغول خواهند شد به غیر از وظیفه ذاتی خود ...!مشغول شدن نمایندگان مجلس به موضوعاتی غیر از قانون گذاری و نظارت-هر چه باشد-فساد آور است، چه رسیدن به مسایل فردی و چه اشتغال به موضوعات اقتصادی و گرفتاری های مالی...!

عدم اشتعال نمایندگان به کارهای عمومی ملی و منطقه ای و سرگرم شدن به حل مسائل طایفه ای و خانوادگی، بی اعتمادی و بی اعتنایی را به ساختار در پی خواهد داشت و این یعنی مادر فسادها...!

اگر ممکن بود، به تصمیم گیران نظام پیشنهاد می دادم که زمان مشارکت و ثبت نام نامزدها را تمدید کنند و با جستجو به سوی کارشناسان برنامه ریز در حوزه مدیریت های گوناگون و برنامه ریزان اقتصادی بروند و از آنها دعوت به عمل بیاورند و به آنها اطمینان بدهند تا وارد پروسه انتخابات بشوند و مردم را با نامزدهای کارشناس در حوزه های مورد نیاز کشور روبرو کنند تا از این مسیر گروهی از نخبه ترین افراد راهی مجلس شوند تا بتوانند مملکت را در شرایط مطلوب تری قرار دهند.

اگرچه سخت است این پیشنهاد مورد اقبال قرار بگیرد،ولی باور کنید ،یکی از راه های اصلی برای برون رفت از مشکلاتی که وجود دارد ،همین مساله است. ما به تشکیل مجلس ،در هر وضعی اعتقاد داریم و به شکل گیری مجلس کارآمد و کارشناس اعتقاد راسخ و امید داریم.