شوشان - هوشنگ نوبخت :
تاریخ فرهنگی، اجتماعی و سیاسی ایل بزرگ بختیاری را نمی توان با عبور از کنار نام لالی متصور شد.
منطقه ای بکر و خدا خوب کرده در شمال خوزستان و کوهپایه های زاگرس پیر که همه می دانند، غار پبده اش اولین سکونت گاه انسان های اولیه است و شهر اسطوره ای بنه وارش، از اولین مکان های یکجانشینی دنیا و دهها منطقه، هویت و شناسنامه ای که هر کدام به تنهایی اصالت این شهر را فریاد می زنند.
لالی، در کنار طبیعت بی نظیرش و اینکه تنها شبه جزیره ی خوزستان است که در آب های روان و شیرین محصور شده است همواره زادگاه انسان های فرهیخته و بزرگی بوده است که هر کدام به تنهایی، شناسنامه ای شده اند برای تاریخ بختیاری.
زادگاه پرافتخار و اصیل و نجیب من، این روزها حال خوشی ندارد.
دیگر صدای ساز میشکال های هنرمند در آسمان شهرم نمی پیچد و جقله ها، ترکه های چوب بازی شان را در آب نمی خوابانند.
شهر من دستخوش تغییرات و بی تدبیری سیاسی کسانی شد که هیچ تعلق خاطری به هویت این شهر نداشتند.
بارشان را بستند، بندیل شان را گره زدند، به اهداف شان رسیدند، سودشان را بردند و شهر را پر از خالی کردند، نامردهای روزگار.
لالی، نیازی به کارخانه و نفت و پتروشیمی ندارد، لالی سرزمین لاله ها و کاپورها و خوشه های اصالت مند گندم است و حیف است که بوی متعفن نفت بر بوی پونه هایش چیره شود.
صاحب لالی و خاک همچون طلایش و رودهای جاری اش و کوه های سر به فلک کشیده اش، خداست و تنها استفاده ی درست از همین منابع خدادادی می تواند، زادگاه غنی اما فقیر من را به پایتخت گردشگری ایل بختیاری مبدل کند، اما...
اما عده ای نمی توانند یا نمی خواهند که این سرزمین خدا خوب کرده و عالی که تبدیل شده به شهرستانی پر از خالی ، دوباره پا بگیرد و بشود همان منطقه ی فاتحان بزرگ قندهار و قلعه های برافراشته ی باستانی که هیچ ارتشی نتوانست، یک سربازش را به اسارت ببرد.
آری، حرف و گلایه برای گفتن زیاد است و ظاهرا وقت برای اندیشیدن و دلسوزی کم اما نه من و نه تاریخ، هرگز نمی بخشیم مدیران بی اصل ی که زادگاهم را از اسب انداختند.