در سایه‌ی زاگرس، بر کرانه‌ی رود؛ باغداری در خوزستان، رؤیایی که در راه است

خوزستان، این دیار گرم و پرآفتاب، تنها اقلیم نخل و گندم نیست. در دل کوه‌های زاگرس که شرق و شمال استان را به دامان خود گرفته‌اند، نسیمی می‌وزد که بوی انار می‌دهد؛ بوی پرتقال، بوی زندگی. این خاک، مستعد است؛ از دلش سبزی می‌روید و از دل باغ‌هایش، محصولاتی که می‌توانند آوازه‌ی استان را تا مرزهای صادرات گسترش دهند.

در باغملک و ایذه، انار چون یاقوت می‌درخشد؛ در شوش، شوشتر، دزفول و اندیمشک، مرکبات، به‌ویژه پرتقال و نارنگی، عطر باغ را به شهر می‌کشانند. هر درختی در این خاک، اگر به مهربانیِ دانش و سرمایه آبیاری شود، می‌تواند به درختی ثروت‌ساز بدل شود؛ نه فقط برای کشاورز، که برای اقتصاد استان.

خوزستان، با رودخانه‌های بزرگ و پرآبی چون کارون، دز، کرخه و زهره، از معدود استان‌هایی‌ست که هنوز می‌تواند از موهبت آب، برای توسعه پایدار باغداری بهره بگیرد. اما خاک، به‌تنهایی کافی نیست؛ دانایی، دانش، سرمایه‌گذاری هدفمند و آموزش نوین، باید به یاری‌اش بیایند.

باغ، نه فقط بذر و آب، که تدبیر می‌خواهد. اگر باغداری سنتی، با اتکای صرف به تجربه پیش رود، ظرفیت‌های بزرگ این اقلیم همچنان خاموش خواهند ماند. زمان آن رسیده که دانش روز کشاورزی، شیوه‌های نوین آبیاری، انتخاب ارقام تجاری، بازاریابی محصولات، و فرآوری باغی، به سبد فکر باغداران افزوده شود.

در جهانی که بحران آب و تغییرات اقلیمی، تولید کشاورزی را به چالش کشیده، خوزستان هنوز شانس آن را دارد که با محوریت توسعه باغداری، نه‌تنها امنیت غذایی خود، که سهمی از بازارهای منطقه را از آن خود کند. ایجاد باغات پسته در ارتفاعات، توسعه انارهای صنعتی، تولید خرماهای صادراتی، و راه‌اندازی صنایع تبدیلی کوچک و متوسط، می‌تواند خوزستان را از استانی تولیدمحور، به استانی ارزش‌افزوده‌محور بدل کند.

اگر باغداری در این سرزمین شکوفا شود، نه‌فقط محصول، که امید نیز در دل جوانان این خاک خواهد رویید. امید به ماندن، به ساختن، و به آینده‌ای سبزتر.

و این، ممکن است؛ اگر اراده‌ای باشد، نگاهی کلان، و دست‌هایی که با هم برای آبادانی خوزستان، شاخه‌های انار را به ثمر برسانند.