عبدالرحمان ؛ ول کن بابا

شوشان - عبدالرحیم سوار نژاد :
بیان یک جمله از ریاست جمهور پزشکیان کافی بود " جعفر؛ ول کن بابا" تا پی به فرصت سوزی ها برد و سیاسیون جعفرها را نهیب بزنند و  رها کنند و فرصت ها را هدر ندهند . بر این باورم  که گفتن ول کن بابای ریاست جمهور وقوف به این نکته است که  درد و آفت عدم توسعه پدیده ای به نام تملق است و اگر سیستم مدیریتی از این ویروس کشنده واکسینه شود و یا از میدان داری شان ممانعت گردد برای شتابنده کردن حرکت توسعه کفایت می کند . مردم برای این امر آمادگی لازم را دارند، گروه ها و جریانهای سیاسی به نقطه مشترکی در این راستا رسیده اند ، فضای فکری جامعه نیز برای نفی چاپلوسان  به عنوان یک ضرورت اولویت دار آماده و همراه است  زیرا بر اساس تجارب می دانند که متملقان با پیشنهادی سرشار از واژه های جدید و با سبک و سیاق دلسوزانه و ادبیاتی مناسب و همسو با اردوگاه فکری مخاطب می آیند تا باور شوند و درب ها به روی آن ها باز گردند و به محض مشاهده درب های باز و کسب اعتماد  ، زیرکانه ورودی های مدیریتی را به خدمت می گیرند و مسیر را برای اعمال قدرت خویش و تقویت لابی های خودساخته هموار می سازند ، سیستم جز تمکین و جمع کردن حاشیه های خروجی از فشار عملکرد شان چاره دیگری ندارد ، در نهایت با اسارت در دام حاشیه ها، متن فراموش می گردد و درب بر همان پاشنه سابق خواهد چرخید و هزینه های مردم در این چرخه ناصواب تصاعدی افزایش می یابند.
دیروز که طبق عادت یادداشت های مندرج در پایگاه خبری شوشان را مرور می کردم به یادداشتی از عبدالرحمان نیک سرشت با عنوان "نقد رفتاری موافقان،مخالفان،منتقدین و معترضین موالی زاده " برخورد نمودم . نوشته ای با ویژگی های نارسیسمی  که وقتی چاره کار را تجویز فراگیر نمودن جریانات تاثیر گذار می داند به انزوا بردن دلسوزان و خیرخواهان  از صحنه تصمیم گیری و تصمیم سازی  را در سطورش می یابم که به شکلی ظریف طرح شده اند  تا اندک اندک جمع مستان  را برسانند . در استان فلاکت زده خوزستان که هر روز یک مصیبت ناشی از بی تدبیری دامانش را می گیرد و امروز دچار دود زدگی فضای شهر از آتش درهور ، ناترازی انرژی مدیریتی ، گرمای فزاینده  نفس مردم را به شماره انداخته اند می گوییم : عبدالرحمان ؛ ول کن بابا . من با کپسول اکسیژن زندگی می کنم و نفس کشیدن در هوای پاک برایم آرزو شده است . من هوا را از شرکت های مختلف کپسول پرکنی خریداری می کنم بگذار شاید رفاقتم را مانند گذشته با انسانها برقرار سازند و کپسول را از کنارم بردارند.   
دسته بندی کردن افراد جز زیان و هدررفت سرمایه انسانی عایدی برای توسعه استان ندارد . بگذار نقد در جامعه به عنوان یک وظیفه نهادینه گردد تا از میان رفتار نقادانه راهکارهای نجات بخش پیدا شود و زخمی التیام یابد .