رحمتِ مکتوب؛ نغمه‌ای از جان

شوشان ـ  لفته منصوری :

تلاوت استاد شیخ محمود شحات انور از آیه ۵۴ سوره انعام «كَتَبَ رَبُّكُم عَلى نَفسِهِ الرَّحمَةَ أَنَّهُ مَن عَمِلَ مِنكُم سوءًا بِجَهالَةٍ ثُمَّ تابَ مِن بَعدِهِ وَأَصلَحَ فَأَنَّهُ غَفورٌ رَحيمٌ» پرده‌ای تازه از مهر الهی را بر دل‌ها می‌گشاید. ایستادن او بر «الرَّحمة» نوایی سرشار از آرامش می‌آفریند و مکث در «مِنكم» خطاب آیه را مستقیم به جان شنونده می‌رساند. کشش عاطفی در «سوءًا» سنگینی گناه را آشکار می‌سازد و تحریر شگفت‌انگیز «بِجَهالةٍ» جهل انسانی را لرزان و دلنشین به تصویر می‌کشد. فرود نهایی در «رحيم» آرامشی عمیق می‌بخشد؛ آرامشی که نشانه آغاز بازگشت انسان به آغوش رحمت خداوند است. در این تلاوت، معنا و موسیقی چنان در هم تنیده‌اند که آیه به تجربه‌ای زنده بدل می‌شود؛ تجربه‌ای که یادآور است گناه دیواری آهنین نیست، بلکه پرده‌ای گذراست و راه توبه همیشه گشوده است.