«اتیمولوژیک» شناخت ریشه ها و تبارینه خویش

شوشان ـ لهراسب زنگنه :

درعصری که دهکده جهانی مارشال مک لوهان نام گرفته وفرهنگ ها وزبان ها وهنربزرگ بتعبیر هگل ازمیان رفته اند هویت خواهی وتفرد قومی ونژادی پررنگ شده وخرده فرهنگ ها درهیئت شعر و موسیقی ورقص واردکارزار شده اند
درهیچ عصری ازتاریخ بشر، ایپهمه
انسان، برویژگی ها وعلائق شخصی
خویش پافشاری نکرده بودسروده های کتاب «می نویسم اندیکا» در
راستای حفظ خرده فرهنگها ست. 

«می نویسم اندیکا» 
(دندال نهم.  )  شاعر.. حسین حسن زاده رهدار

هم اکنون
سپس تر از سال ها کودکی
درسنگینی غبار و دود وآهن وسیمان
درترافیک زندگانی
درپشت چراغ های قرمز
به عبور سبزی می نگریم 
که دیری ست
درخواب های کودکانه مان
گاهی چشمک می زنند
و ما همان بازنه های بی نام و نشان
در لال بهیگ شهرها
هرگز دوبرادر یک پنج یکی
برای هم نبوده ایم
«می نویسم اندیکا» شعر فارسی لری،  در ۲٠ قطعه «دندال» سروده شده، گاگریو خو انی آرام و غمانه ازبرای ازدست دادن عزیزان وکسان که تو گویی خواندنی برای دل خویش هم هست. شاعر درای کتاب از اسطوره تا حکایت و فولک، سود برده است،  ازاسطوره های زاگرس
میانی تا فرهنگ باستانی بین النهرین. حسن زاده می سراید: 
تاس.،  آب و آینه
تهی دستی ملار
باز می دارد مرا تاکهبر شوم
غرور کوهها را از بی ات
به کوره راهها و سربالایی های سخت
که بهانه ای برای زنده رو رفتن توست
اکنون
سپس تر از سال های قحطینه
که بر سنگ و کوه و دره ها
سایه ی لر اندام علف را........ 
این سطور به مسئله ی کم آبی فلات
ایران از زاگرس تا بین الپهرین اشاره
داردکم آبی و خشک سالی دیرین که
مارکس هم دربحث شیوه تولید آسیایی به آن اشاره کرده بود. 
حسن زاده درواژه ای به چیر اشاره
دارد که نیما هم دریکی ازشعرهایش
از چیرپا می گوید.  رهدار سروده بود: 
به دلواپسی های چیرپا
رم خوردن گله
هبجار های آن شبان
که می تند به آن
گاله های بی امان
به شمار گندمی که ز دستی
وسته به گل
به نان،  به نان،  به نان
و باز هم به نان.! 

ازکتاب« ازخوزیان به جهان بیمار 
می نگرم» ۱۴٠۱