وارثان زمین خدا؛ وقتی ماهور، وعده الهی را می‌خوانَد

شوشان ـ لفته منصوری :

در تلاوتی ملکوتی و سرشار از حیات، صدای پرشکوه *شیخ حجاج هنداو‌ی* در آیه ۲۷ سوره احزاب، چون رودخانه‌ای از نور و معنا جاری می‌شود:
*«وَأَوْرَثَكُمْ أَرْضَهُمْ وَدِيَارَهُمْ وَأَمْوَالَهُمْ وَأَرْضًا لَّمْ تَطَئُوهَا  وَكَانَ اللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرًا»*
در این نغمه، تلاوت به موسیقیِ ایمان بدل می‌شود.
به تعبیر *دکتر مهدی دغاغله*، قرآن‌پژوه معاصر، هنداو‌ی این آیه را در *مقام ماهور* – پیوندی از *عجم و رست* – می‌خوانَد؛ لحنی که هم‌زمان بشارت و صلابت را در خود دارد. در این فضا، *تکرار ضمایر «کُم» و «هُم»* نه فقط یک فن قرائت، که پژواکی از قانون الهی است: وعده‌ای که وراثت زمین را از نسل‌ها عبور می‌دهد و در هر عصر، مؤمنان را وارث خاک خدا می‌گرداند.
ماهور در این تلاوت، *طلوعی از امید و فتح* است؛ لحنی درخشان، همچون سپیده‌ای که بر چهره ایمان می‌تابد. آمیختگی آن با *رست*، به آیه قدرت می‌دهد، چنان‌که شنونده حس می‌کند زمین در برابر کلمه خدا تسلیم می‌شود و صدا از ژرفای یقین برمی‌خیزد.
اینجا، صوت هنداو‌ی نه فقط تلاوت قرآن، که *حرکت وعده در موسیقی است؛* سفری از خاک به افلاک، از ایمان به تحقق. شنونده در میان نغمه‌ها گم نمی‌شود، بلکه *به درون آیه فرو می‌رود؛* جایی که *واژه، صدا و معنا* در هم می‌پیچند و آدمی حضور خدا را در جریان تاریخ می‌شنود.
در پایان، ماهور چون دعایی آرام در جان می‌نشیند؛ نوای وارثان زمین که خدا وعده داده است.