به‌مناسبت شانزدهم آذر، روز دانشجو

شوشان ـ  بهروز پرنیاک :

در سال‌های ۱۳۶۳ تا ۱۳۶۵، در مرکز تربیت معلم شهید بهشتی مشهد، دانشجویانی از استان‌های خوزستان، گیلان، چهارمحال و بختیاری، خراسان، کرمانشاه و سمنان گرد هم آمده بودیم؛
جوانانی دور از خانه و دیار، در شهری غریب، در کنار تربت امام غریب.
من غریب آن دیار بودم
و تو غریب‌نواز؛
پس
دمی به حال این دل غربت‌زده پرداز،
که روزهایش با دلتنگی‌ها و امیدهای جوانی گره خورده بود.
آن دوران مصادف بود با روزهای تلخ جنگ تحمیلی؛ زمانی که آژیر خطر در کنار صدای درس و مباحثه شنیده می‌شد و دل‌های ما با یاد رزمندگان و شهدایی می‌تپید که در همان سال‌ها از میانمان برخاستند.
در هر اعزام نیروها به سوی جبهه‌های حق علیه باطل، از مشهد طلایه‌دار آن‌ها بچه‌های بسیجی مرکز تربیت معلم بودند و در هر حرکت، از میان آن‌ها نشانه‌ای از دلاورمردان خوزستانی را شاهد بودیم.
و آنروز سه جوان شریف و مؤمن از خطه‌ی خوزستان، دانشجویان رشته امور پرورشی، بالاترین درس را از کتاب زندگی آموختند؛
درسی که پایانش ایثار و شهادت بود:
شهیدان: رسول کاووسی، محمدعلی ایول‌نژادیان، نصرالله رستگار
شانزدهم آذر، روز دانشجو، نه‌تنها یادآور رشادت و آزادگی دانشجویان است، بلکه روز پاسداشت آنان است که در قلمرو قلم، علم، فرهنگ و آزادی ایستادند و جان خویش را نثار وطن کردند.
یاد و نام این شهیدان که با ایمان و آگاهی در راه سربلندی ایران جان سپردند، در حافظه‌ی تاریخ و در قلب ما برای همیشه ماندگار است.
نباید فراموش کرد آن مربیان، کسانی بودند که اراده‌های سترگ را زیر باران معرفت و عشق پرورش دادند و از باغبان بزرگ قرن، امام، ایمان، باروری و شکفتنشان را آموختند.
همان‌ها بودند که هنگام شعله‌ور شدن آتش هشت سال تجاوز و جنایت، سنگربه سنگر، جبهه به جبهه، از چشم و اشک و از رگ‌ها سیلاب خون جاری ساختند و حماسه‌ای بزرگ و شکوهمند برای امت رقم زدند که برای تمام نسل‌ها اسوه و الگو خواهد بود.
آن دلاورمردان که امروز دیگر جوانان دیروز نیستند و سفیدی موهایشان نشان از ورود به میان‌سالی دارد، باز هم شایسته یادآوری‌اند؛
هر کجا که هستند، خدا یار و یاورشان باد.
حال خونین دلان که گوید باز
 و ز فلک خون خم که جوید باز:
دلم نیامد یادی از دوستان هم استانی و همکلاس خود نکنم
اسدالله بیدایش، زبیدی، غانتی، رحیمی نیا، علیرضا رفیعی زاده، عبدالعباس باوی، مهرداد یاوری، حسن کدخدازاده، بهزاد علوی، رحیم موتاب، عبدالرضا مطهری نسب، علیرضا نظری، داود صالحی، عتابی، طيبی، فايز مجتهدی‌ و…
(بعضی را که فراموش کردم، باید به بزرگواری خودتان مرا عفو نمایید.)
در این میان، مگر می‌شود یاد و خاطره شهیدان بزرگوار رسول کاووسی، نصرالله رستگار و محمدعلی ایول‌نژادیان را فراموش کرد؟
زیرا شهید خوشبوترین گل شکفته بوستان است و شهادت زیباترین ملکوت.
جانا ترا که گفت احوال ما مپرس،
بیگانه گرد و قصه هیچ آشنا مپرس.