در سوگ یوسفِ خاموش؛ روایت یک عمر روشنایی

شوشان ـ منوچهر برون :

مراسم بزرگداشت استاد فقید یوسف مداحیان، نه فقط یک گردهمایی رسمی، بلکه آیینه‌ای بود از قدرشناسی مردمی که او سال‌ها برایشان نوشت، ساخت، آموخت و زیست. مسجد امام حسین(ع) در نیوساید اهواز،  تنها یک مکان مذهبی نبود؛ صحنه‌ای بود برای مرور زندگی مردی که رسانه را نه شغل، بلکه رسالت می‌دانست و فرهنگ را نه موضوع کار، که شیوه زیستن.

حضور گسترده مسئولان، خبرنگاران، اصحاب رسانه، هنرمندان، همکاران قدیمی و نسل جوانی که کنار  او قد کشیده بودند، خود گواهی بود بر جایگاهی که مداحیان طی سال‌ها در دل مردم ساخته بود؛ جایگاهی که نه از مقام می‌آید و نه از عنوان، بلکه از اخلاق، صداقت، ایمان به کار و عشق به مردم.

در جای‌جای مراسم، خاطراتی که دوستان و شاگردان او بازگو می‌کردند، تصویری روشن از یک انسان کامل ترسیم می‌کرد؛ انسانی که به تعبیر بسیاری، «پیشکسوت رسانه» بودن تنها یکی از ویژگی‌های او بود. مداحیان پیش از آنکه خبرنگار باشد، معلم بود؛ پیش از آنکه مدیر باشد، دوست بود؛ و پیش از آنکه قلم بزند، دل می‌نوشت.

او رسانه را ابزاری برای جنجال نمی‌دانست؛ بلکه پلی می‌دید برای ارتقای آگاهی عمومی، تقویت گفتگو و ساختن فهم مشترک. نسل جوانی که با او کار کرده‌اند، هنوز از دقت نظرش، وسواس حرفه‌ای‌اش، شرافت کاری‌اش و هنرمندی‌اش در روایت‌گری سخن می‌گویند؛ ویژگی‌هایی که امروز بیش از هر زمان دیگری در رسانه نیاز است.

اما آنچه مراسم را معنا می‌بخشید، تنها تجلیل از گذشته نبود؛ تأکیدی بود بر مسئولیتی که بر دوش فعالان امروز رسانه قرار دارد. همه می‌دانستند که اگرچه جسم یوسف مداحیان در خاک آرام گرفته، اما راه و نگاه او باید ادامه یابد؛ راهی که رسانه را در خدمت مردم می‌خواهد، در مسیر حقیقت، و با اخلاقی که هرگز قربانی هیاهو و سرعت نشود.

دوستان رسانه ایی با برگزاری این مراسم، نشانه‌ای از قدردانی ارائه دادند ؛ اما ادامه افتخاری که مداحیان برای استان به‌جا گذاشت، تنها با تقویت اخلاق حرفه‌ای، تربیت نسل جوان توانمند و باور به رسالت فرهنگی رسانه ممکن است.

یوسف مداحیان رفت، اما چراغی که روشن کرد هنوز پابرجاست؛ چراغی از تعهد و انسانیت که می‌تواند مسیر رسانه خوزستان را روشن‌تر کند. مردی خاموش شد، اما صدای رسای ارزش‌هایش همچنان در گوش زمان باقی است.