فلرهایی که می سوزند؛ زیست بومی که دود می شود!

واقعیت این است که در جیوه آلود ترین منطقه ی جهان زیست می کنیم.

حقیقت این است که زیست بوممان برای همیشه دگرگون شده است و گیاهان و موجوداتش دیگر باز نخواهند گشت.

راستش را بخواهید بدانید، باید بگویم که مابه ازاء درآمد های میلیارد دلاریِ دیگران را با سخاوت مثال زدنی، با سلامت و جان خود و پس و پیش و فرزندهایمان پرداخت کرده و می کنیم. هر از گاهی با کاتالیست و فِلِر و ناکس و دود و پسماند و کربن و فلان و بهمانِ رسانه ای سرگرم می شویم؛ و با قیچی شدن روبان یک مدرسه و مستراحی؛ یا بخشش قَلَندرانه ی بسته‌ی معیشتی و آب سردکن و کولری با اسم مسئولیت های اجتماعی نیشمان تا بناگوش باز می شود و چنان ذوق مرگ می شویم که خودِ بذل کنندگان را متحیر کرده ایم! به چشم خود دیده ام که می گویم.

دیده ام که به عربده کشی متملقان خبری و ثناگوییِ همه‌جاگردانِ مجازی  پوزخند زده اند!

بی شک پرداخت دیه‌ی مردمان هزاران ساله‌ی این سرزمین در لوای "حق آلایندگی"، شرعا و قانونا هم باری بر گُرده‌اشان نمی گذارد! حقی که بدست اولیای دم و بازماندگان هم نمی رسد!

کارون و مارون و اروند و هور و دریا و کوه و صحرا هم فرقی ندارد؛ معادل هر کدام قاتلی همنام زاییده اند، با شاخ های بر آسمان ساییده که زهر خود را بر زمین می نشاند و بازدم افیونی را به هوا هُف می کند.

زاد و زیست بوممان را به ثَمَن بَخس فروختیم و ملتمسانه برای تَه تَهَش چانه می زنیم. 

چگونه این فِلِرهایی که می سوزد؛ و زیست بومی که دود می شود را نظاره کنیم و دوغ‌مان را بنوشیم و مودب باشیم؟!

برای همدیگر که بُرهانی نداریم؛ برای فرزندانمان دلیلی خواهیم داشت؟