دشمن خارجی و آسیب داخلی؛ تکرار تلخ تاریخ ایران

«اگر ده فشنگ داشته باشی، یکی را برای دشمن و نُه فشنگ را برای خائنین ، وطن فروشان و عامل داخلی دشمن صرف کن.»

این جمله، گرچه تند و هشدارآمیز است، اما بازتاب‌دهنده تجربه‌ای عمیق در تاریخ ایران است؛ تجربه‌ای که بارها نشان داده تهدیدهای درونی، در مقاطعی، آسیب‌زاتر از حملات خارجی بوده‌اند. دشمنی که آشکارا در برابر ما ایستاده، قابل شناسایی است، اما ضرباتی که از درون و به‌صورت پنهانی وارد می‌شوند، گاه بنیان‌براندازترند.

ایران در طول تاریخ خود بارها در معرض تهاجم و تهدید بیگانگان قرار گرفته و در برابر آن ایستادگی کرده است. با این حال، بررسی روندهای تاریخی نشان می‌دهد که خسارات جبران‌ناپذیر، اغلب زمانی وارد شده که برخی افراد یا جریان‌های داخلی، دانسته یا نادانسته، بستر این تهدیدات را فراهم کرده‌اند.

پس از تجاوز رژیم صهیونیستی و برقراری آتش‌بس، شاید فضای عمومی تا حدی آرام‌تر به نظر برسد. اما این آرامش نباید ما را از مخاطرات داخلی غافل کند. گاه برخی افراد، با رفتارهایی مغایر با منافع ملی _ از جمله نفوذ، فساد، اطلاعات‌فروشی یا حتی بی‌تفاوتی در لحظات حساس، زمینه را برای دشمنان فراهم می‌کنند و راه را برای بازگشت بحران هموار می‌سازند.

از دوره صفویان تا دوران معاصر، تاریخ ایران پر است از نمونه‌هایی که در آن خیانت یا ناهماهنگی داخلی، موجب گشوده شدن دروازه‌ها به روی بیگانگان شده است. این تجربه تاریخی، نیازمند بازخوانی و هوشیاری دائمی است، حتی در دوره‌های صلح و آتش‌بس.

اکنون، در کنار مراقبت از مرزها و محکومیت هرگونه تجاوز خارجی، ضروری است که راه‌های نفوذ و آسیب داخلی نیز شناسایی و مسدود شوند. این امر، مستلزم شفافیت، مبارزه مؤثر با فساد، تقویت وحدت ملی، و نظارت دقیق بر نهادهاست.

امنیت ملی، تنها در خطوط مرزی فیزیکی تعریف نمی‌شود؛ مرزها گاهی در ذهن‌ها و رفتارها شکل می‌گیرند. پیش از آنکه دشمن دوباره بخواهد وارد شود، باید دروازه‌های داخلی را به روی ضعف، فساد و نفوذ ببندیم.