- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- روایتی طنزآمیز از رزم رستم و اسفندیار
- از بیل تا تکنولوژی؛ آبیاریِ شکاف‌ها
- ارتقاء جایگاه حقوق محیطزیست
- موالیزاده با متانت دیپلماتیک، خط قرمز کارون را ترسیم کرد
- تناقض برقی! // قطع شدن مکرر برق و صدور قبض با مبالغ نجومی درخوزستان تا چه زمانی ادامه دارد ؟
- بلوط، نان و مردم ،تاملی بر راهی که از دل جنگل میگذرد
- برای رقیه (س) و کودکان غزه / کودک بود، اما کربلا را میفهمید...
- انتقال آب یا انتقال بحران؟
- خاموشی صنایع خوزستان؛ وقتی مدیرعامل برق منطقهای پاسخگوی خبرنگاران استان همسایه است
امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
از بیل تا تکنولوژی؛ آبیاریِ شکاف‌ها
شوشان - دکتر لفته منصوری :
مردی با بیلی در دست، آرام و بی‌هیاهو بر لب جوی ایستاده است. نه دهقانی ساده، بلکه محمود حجتی است؛ وزیر پیشین جهاد کشاورزی که سال‌ها در بالاترین سطح سیاست‌گذاری کشاورزی ایران حضور داشته و امروز، در زمین خود به کشت‌وکار مشغول است.
این تصویر، در نگاه نخست، نمادی است از فروتنی، مردم‌باوری و پیوند صادقانه یک مدیر با خاک. وزیری که همچنان به زمین دلبسته است، نه برای نمایش، بلکه در استمرار همان زیستِ ریشه‌دار و بی‌تکلف. اما همین قاب ساده، ذهن بیننده را به پارادوکسی عمیق پرتاب میکند: چگونه است که در مزرعه‌ی وزیری با آن همه سابقه و دانش، هنوز بیل و جوی سنتی حضور دارد و اثری از آبیاری قطره‌ای هوشمند یا فناوری‌های نوین نیست؟
انتظار می‌رفت این مزرعه، نماد کشاورزی دقیق و الگویی برای آینده باشد؛ جایی که در آن، هوش مصنوعی، سنسورها، مدیریت داده‌محور و سامانه‌های کنترل از راه دور، جایگزین تجربه‌ی آزمون‌وخطا شده‌اند. این‌جاست که پرسشی جدی ذهن را درگیر میکند: اگر در زمین وزیر پیشین جهاد کشاورزی خبری از این نوآوری‌ها نیست، پس آن‌همه سیاست‌گذاری، سخنرانی، همایش و آموزه‌های علمی، برای کی و چیست؟ چه کسی باید پیشگام کاربست دانش در میدان عمل باشد، اگر نه آنان که خود، روزگاری مسیر علم را ترسیم می‌کردند؟
این تصویر، فقط قاب یک روز نیست؛ آینه‌ای است از شکاف‌های عمیق در کشاورزی ما: شکاف میان سیاست و عمل، میان سخن و صحنه، میان ذهنیت‌های سنتی و ضرورت‌های فناورانه.
در جهانی که کشاورزی بر شانه‌های علم و تکنولوژی استوار شده، ما همچنان درگیر لایروبی جوی‌های کهن هستیم. اما چالش، فقط ابزار نیست؛ ذهنیت‌هاست. تا زمانی که بیل در ذهن، نه فقط در دست، بازتعریف نشود، هیچ سامانه‌ای ما را به کشاورزی هوشمند نمی‌رساند.
پرسش امروز این نیست که چرا محمود حجتی بیل به دست گرفته؛ بلکه این است که چرا این بیل، هنوز تنها ابزار اوست؟ آیا زمان آن نرسیده است که میان تجربه و تکنولوژی، میان خاک و دانش، پلی واقعی ساخته شود؟
شاید باید بیل را نه به نشانه گذشته، بلکه به عنوان نقطه‌ی عزیمت نگاهی نو در نظر گرفت؛ نگاهی که بتواند نه فقط زمین، بلکه ذهن‌ها را آبیاری کند؛ ذهن‌هایی که بدون آن‌ها، کشاورزی ما در همان جوی‌های خشکیده گذشته خواهد ماند.
اهواز – یکشنبه، ۵ مردادماه ۱۴۰۴
*نشانی من در:*
تلگرام:
https://t.me/LaftehMansoori
ایتا:
https://eitaa.com/laftehmansoori
بله:
ble.ir/join/8MX42Kx5qt
سروش:
https://splus.ir/laftehmansoori
