نقـد و بقـا

شوشان - دکتر فاضل خمیسی :

 بدبینی درونی، مغز انسان را می خورد و اجازه نمی دهد، داوری صحیحی نسبت به پدیده ها داشته باشد، البته ریشه ی بدبینی درونی به عوامل متعدد و به خصوص به شرایط زیستی افراد مربوط می شود. 
 در این نوع بدبینی،  فرد نه تنها قابل ملامت و سرزنش نیست بلکه نیازمند 
 کمک و درمان است، بدبینان ساختارمغز،
 تصویر خوبی از شرایط و آینده نداشته و قضاوتشان اغلب تلخ و مأیوس کننده است.
 این نوع از بدبینی هر چند میتواند بعنوان «ژنوم اخلاقی» به آیندگان منتقل شود لیکن حالتی است کاملاً اکتسابی که ناشی از تعامل فرد با محیط است.
 بعنوان مثال مفاهیمی مانند مرگ اندیشی، 
 ناامیدی از آینده، سرخوردگی، عدم اعتماد، اضطراب، خشم  و ... ، در جوامعی که فراوانی اخبار منفی و ناپایداری وضعیت زندگی در آنها بالاست ، بدبینی، بعنوان یک رفتار پذیرفته شده و عادی ،حالتی اپیدمی دارد.
  وقتی بدبینی در اجتماعی نهادینه شود، اخبار منفی، بسیار بیشتر از خبرهای مثبت خریدار دارند، زیرا خوراک مغز بدبین، اخبار منفی است تا به این طریق قضاوتهایش را حق به جانب بداند.
 در این راستا سودجویان شرایط موجود با درک نبض جامعه نه تنها سعی در بهبود بیماری بدبینی اجتماعی ندارند بلکه با تولید محتواهای بعضاً نادرست و مبهم به این وضعیت دامن زده و جامعه  را ملتهب 
نشان می دهند، این افراد در قالب نقد یا تحلیل،  چنان تصویری از شرایط نشان می دهند که انگار به جز خرابی هیچگونه امیدی به آبادی نیست!
هر چند «انسانیت» دارای مفهومی متعالی
 و والاست اما باید بپذیرم این مفهوم بسیار آسیب پذیر و شکننده است و بزرگترین عاملِ آسیب به انسانیت توسط موجودی به نام«آدم» ایجاد شده است .
«آدم» با مجموعه ای از ابزار به نام «رذایل» تیشه به ریشه ی خود می زند.
 نقد و نقادی مصلحانه، حافظ و تقویت کننده ی انوار انسانیت است در صورتیکه تخریب، دروغ، تهمت و بی انصافی در پوشش نقد نه تنها به بهبود وضع کمکی نمی کند بلکه بقای مفهوم انسانیت را به خطر می اندازند.
  اثر دروغ و تهمت در اجتماع از هزاران بمب مخرب تر است زیرا میتوان در 
برهه ای و با بودجه ای خاص ساختمان ها را دوباره ساخت لیکن اگر دروغ و تهمت در جامعه ای عادی شد، هیچ زمانی به ارتقای آن امیدی نیست !! 
 بنابراین «نقدنویسان مخرب» بدانند که با قلم هایشان «زوال انسانیت» را می نگارند.