پهلوانیِ گمشده در روزگار بحران

شوشان - سید ابراهیم آل‌رضا :

غلامرضا تختی تنها یک قهرمان کشتی نبود؛ او نماد یک منش و اخلاق والای انسانی بود. تختی نشان داد که ارزش یک قهرمان نه در مدال‌ها و افتخارات، بلکه در رفتار، صداقت و یاری به دیگران است. او هرگز تنها به دنبال پیروزی شخصی نبود و همواره دلش برای مردم می‌تپید. همین روحیه، او را به «جهان‌پهلوان» تبدیل کرد؛ لقبی که نه به بازویش، بلکه به قلب و منش او تعلق داشت.

نمونه‌ای از این پهلوانی واقعی، زمان زلزله بوئین‌زهرا بود. وقتی خانه‌های بسیاری از هم‌وطنان ویران شد، تختی نه در پشت میز، بلکه در میان مردم حاضر شد؛ با دست یاری و دلی همراه، دردها و رنج‌های آنان را با خود شریک کرد. این لحظات نشان داد که پهلوانی واقعی در میدان عمل و خدمت به مردم معنا می‌شود، نه صرفاً بر سکوی قهرمانی.

امروز امّا جامعه ما بیش از هر زمان دیگری به چنین الگویی نیاز دارد. بحران‌های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی ایران را در شرایطی قرار داده‌اند که بدون بازآفرینی روحیه‌‌ی جمعی، عبور از دشواری‌ها غیرممکن خواهد بود. نخبگان، روشنفکران، سیاست‌مداران، هنرمندان و حتی شهروندان عادی باید بدانند مسئولیتشان تنها در حوزه تخصصی یا جایگاه فردی خلاصه نمی‌شود؛ همه موظف‌اند وجدان بیدار اجتماعی زمانه خود باشند! 

نمونه‌های امروزین هم کم نیستند. رسول خادم، قهرمان دیروز و مربی امروز کشتی، نشان داده که می‌توان راه تختی را ادامه داد؛ او همواره صدای مردم بوده و در هر موقعیتی که توانسته به یاری دیگران شتافته است. محسن چاوشی، خواننده و هنرمند شناخته‌شده، علاوه بر رسالت هنری، بارها با کمک‌های مالی و اجتماعی برای درمان بیماران و آزادی زندانیان جرائم غیرعمد قدم برداشته است. پرویز پرستویی هنرپیشه و بازیگر مطرح سینما و تلویزیون نیز با محبوبیت خود، مسئولیت اجتماعی را به دوش گرفته و بارها ثابت کرده که شهرت می‌تواند به سرمایه‌ای برای خدمت به مردم بدل شود.

این نمونه‌ها نشان می‌دهد که روحیه تختی نه یک خاطره، بلکه یک امکان زنده است. جامعه‌ای که هر فرد در حد توان خود مسئولیت اجتماعی را جدی بگیرد، جامعه‌ای است که می‌تواند از دل بحران‌ها راه برون‌رفت بیابد. تجربه نشان داده، جامعه بدون انسجام و همدلی، بیش از هر چیز آسیب‌پذیر است.

امروز، بیش از هر زمان دیگری، ایران محتاج روحیه پهلوانی است؛ روحیه‌ای که بحران‌ها را با همدلی و یاری جمعی قابل عبور می‌کند. اگر هنرمندان، ورزشکاران، روشنفکران و مردم عادی توانسته‌اند بخشی از راه تختی را ادامه دهند، پس هیچ‌کدام از ما معاف نیستیم. هر کس در حد توان خویش می‌تواند تختی باشد، اگر منافع مردم را بر منافع فردی مقدم بداند. آینده این سرزمین نه با بی‌تفاوتی، بلکه تنها با بازگشت به منش تختی ساخته خواهد شد!

https://t.me/ebrahimalereza