اهواز؛ شهری که باید دوباره زنده شود

شوشان ـ منوچهر برون : 

سال ۱۳۷۱، آن‌گاه که دانشجویان دانشکده ادبیات شهید چمران از مسیر پل شهید اعلم‌الهدی و خیابان نادری رهسپار کلاس‌ها می‌شدند، شهر هنوز بوی حیات می‌داد. پارک‌های حاشیه کارون سبز و پرطراوت بودند، کارون با شادابی می‌خروشید و گاه که بارانی در شمال خوزستان می‌بارید، رود با طغیانش تا پای پارک‌های ساحلی پیش می‌آمد و منظری شگفت می‌ساخت. اهواز، با همه کمبودهای شهری، هنوز دلش به تپش زندگی آشنا بود؛ شهری که نبضش در کنار رودخانه می‌زد.

اما سال‌ها گذشته و اهواز دیگر آن شادابی و نشاط دیرین را ندارد. بسیاری از پارک‌ها و فضاهای سبز محدود شده‌اند و جای خود را به زمین‌های بلاتکلیف و بی‌صاحب سپرده‌اند. کارون، که روزی قلب تپنده شهر بود، این روزها خسته و بی‌رمق می‌نماید. مبلمان شهری هرچند با تلاش‌هایی تازه‌تر شده، اما هنوز با توسعه شتابان شهر همخوان نیست. اهواز امروز، بیش از هر چیز، تشنه بازسازی روح خویش است.

شهر زیبا، حق مسلم شهروندان است. اهواز تنها به خیابان‌های آسفالته و برج‌های تازه‌ساز نیاز ندارد؛ بلکه بیش و پیش از آن به روحی جمعی و اراده‌ای برای بازگرداندن زندگی نیازمند است. اگر مردم و مسئولان دست در دست هم بگذارند، اگر توسعه شهری تنها به اعداد و آمار محدود نشود و به کیفیت زندگی شهروندان نیز بیندیشد، می‌توان امید داشت که اهواز دوباره به شهری بدل شود که کارونش می‌خروشد، درختانش سایه می‌افکنند و در کوچه و خیابانش بوی زندگی جاری است.

آینده اهواز در گرو همدلی است؛ همدلی برای ساختن شهری که شایسته مردم خویش باشد.