آینده‌ای که از دست می‌رود، آموزش و پرورش یا آموزشِ فشار

شوشان - سید علی حمیده‌ کیش :
🔹آموزش و پرورش در هر کشوری باید پناهگاه امید و عدالت باشد؛ نهادی که فرزندان این سرزمین را برای زندگی بهتر آماده کند. اما امروز، آنچه ما در مدارس تجربه می‌کنیم، چیزی جز فشار، هزینه‌های سرسام‌آور و بی‌توجهی به نیازهای واقعی کودکان نیست.
🔻افزایش ۴۰ درصدی کرایه سرویس مدارس، بدون هیچ توجیه شفاف و منطقی، به‌راستی کمر خانواده‌ها را شکسته است. مردمی که خود با گرانی و تورم دست‌وپنجه نرم می‌کنند، حالا باید هزینه‌ای را بپردازند که نه عدالت در آن رعایت شده و نه حمایتی برای خانواده‌های محروم در نظر گرفته شده است. این تصمیمات ناعادلانه به روشنی نشان می‌دهد که بار ناکارآمدی‌ها همیشه باید بر دوش مردم بیفتد.
🔻از سوی دیگر، نظام آموزشی ما به جای پرورش مهارت‌های زندگی، مسئولیت‌پذیری، خلاقیت و تاب‌آوری، خانواده‌ها را با سیل کاربرگ‌ها، تکالیف و جزوه‌های بی‌پایان در تنگنا گذاشته است. فرزندان ما به جای اینکه بیاموزند چگونه در زندگی فردی و اجتماعی موفق شوند، درگیر مشق‌هایی می‌شوند که تنها والدین را خسته و ناامید می‌کند.
🔻این همه فشار، بی‌عدالتی و بی‌توجهی، آینده‌ای غیرقابل قبول برای جامعه رقم خواهد زد: ترک تحصیل دانش‌آموزان نیازمند به دلیل هزینه‌های سنگین؛ افزایش شکاف طبقاتی در آموزش میان غنی و فقیر و نسلی که مهارت‌های اساسی زندگی را نمی‌آموزد و تنها با اضطراب، بی‌اعتمادی و نارضایتی بزرگ می‌شود.
🔻آیا رسالت آموزش و پرورش، ساختن آینده روشن برای ایران نیست؟ پس چرا تصمیمات آن، بیش از هر چیز، امید مردم را ویران می‌کند؟
⬅️ آقای وزیر، امروز وقت شجاعت و اصلاح است: 
۱-؛شفاف‌سازی فوری در هزینه‌های سرویس مدارس.
۲- نظارت جدی بر پیمانکاران و حذف سودجویی‌ها.
۳- بازنگری در محتوای آموزشی و جایگزینی تکالیف بی‌ثمر با آموزش مهارت‌های زندگی واقعی.
۴- حمایت عملی از خانواده‌های کم‌درآمد تا فرزندانشان از آموزش محروم نمانند.
🔻چرا که مردم دیگر توان تحمل فشار بیشتر را ندارند. اگر آموزش و پرورش به جای تکیه‌گاه، به بار مضاعف بر دوش خانواده‌ها تبدیل شود، آینده‌ای غیرقابل قبول و تاریکی در انتظار این سرزمین خواهد بود.