بوی گوگرد و نفس‌های تنگ خوزستان

شوشان ـ منوچهر برون  :

سال‌هاست که در مسیر رامهرمز تا غیرانیه و کریت‌کپ، بوی گندیده‌ای شبیه بوی گوگرد در هوا پیچیده است؛ بویی که نه فقط مشام، که جان آدم را می‌آزارد. گویی زمین خسته است از سوزاندن آنچه می‌توانست چرخه‌ی حیات و ثروت باشد. فلرهای نفتی، این مشعل‌های خاموشی‌ناپذیر، سال‌هاست آسمان خوزستان را تیره کرده‌اند و حالا با تأیید رسمی، روشن شده است که یکی از همین فلرها، گاز خطرناک هیدروژن سولفید تولید می‌کند؛ گازی که نفس را می‌بُرد و زندگی را می‌سوزاند.

اما این خبر تازه نیست، تنها اعترافی دیرهنگام است به زخمی که سال‌هاست مردم خوزستان با آن زندگی کرده‌اند. هر صبحی که با سرفه و بوی تند گوگرد آغاز می‌شود، هر کودکی که با آسم و آلرژی بزرگ می‌شود، هر مادری که نگران ریه‌های فرزندش است، همه و همه نشانه‌های زنده‌ی این بحران فراموش‌شده‌اند.

استاندار محترم خوزستان، هرچند دیر به میدان آمدند، اما اکنون نگاه مردم به پیگیری عملی ایشان دوخته شده است. مردم دیگر وعده نمی‌خواهند، هوای سالم می‌خواهند.

فلرها باید خاموش شوند، نه با وعده که با عمل. گازهای همراه نفت باید جمع‌آوری و فرآوری شوند تا هم هوا از آلودگی رها شود، هم ثروت ملی به باد نرود. هر ثانیه‌ی سوختن این فلرها، یعنی آتش زدن هوای خوزستان، آتش زدن ریه‌ی مردم، و آتش زدن سرمایه‌ی کشور.

زندگی در اهواز و خوزستان به دلیل آلاینده‌های متعدد، سخت و پررنج شده است؛ از گردوغبار و سوختن تالاب‌ها گرفته تا دود صنایع و بوی گوگرد فلرها. اما هنوز می‌توان امید بست، اگر تصمیم‌ها با جسارت و دلسوزی گرفته شوند.

کارون و زمین و آسمان خوزستان، دیگر تاب این همه زخم را ندارند. باید فکری عاجل کرد، پیش از آن‌که بوی گوگرد، جای نفس را برای همیشه بگیرد.