خوزستان بر باد رفته

شوشان ـ مسلم سلیمانی :

استان خوزستان، این نگین زرخیز جنوب ایران، در طول هشت سال جنگ تحمیلی، سهمگین‌ترین آسیب‌های مادی و معنوی را متحمل شد. با پایان یافتن درگیری‌ها، فرآیند بازسازیِ پایه‌ای، جای خود را به برنامه‌ریزی‌هایی داد که نه تنها توسعهٔ همه‌جانبهٔ این خطه را با مانع مواجه کرد، بلکه فشارهای مضاعف و طاقت‌فرسایی را بر پیکرهٔ جامعهٔ میهمان‌نواز آن تحمیل نمود.

امروز و در ادامۀ این روند محرومیت‌زای تاریخی، گردوغبارهای ویرانگر و پدیدهٔ نوظهور دودهای سمی که از سوی کشور همسایه سرازیر می‌شود، زندگی را بر مردمان این دیار تنگ آورده است. این آلودگی‌های چندبعدی، عامل شیوع بیماری‌های گوناگون تنفسی و ایجاد اختلالات گسترده در شئون مختلف زندگی روزمره شده است. نماد عینی این بحران، تعطیلی اجباری مدارس و برخی ادارات در روز چهارشنبه، هفتم آبان‌ماه ۱۴۰۴، بود.

در مواجهه با این شرایط، پرسش بنیادین این است که این تعطیلی‌های مکرر، چه میزان خسارت اقتصادی و روانی بر مردم شریف خوزستان وارد می‌سازد و پیگیری و مطالبه‌گری برای جبران این همه زیان، در نهایت بر عهدهٔ کدام نهاد یا مسئول است؟

به باور این قلم، زمان آن فرا رسیده که جمعی از نخبگان و متخصصان داخلی، با تهیه و تنظیم پرونده‌ای مستند از کلیهٔ این خسارات، موجبات طرح شکایت از عوامل و بازیگران مؤثر در این فجایع را در مراجع قضایی بین‌المللی فراهم آورند. دیگر، تاب و تحمل مردمان این سامان در برابر خاموشی‌های تابستانه، هجوم ریزگردها و دودهای خفه‌کن و ادامهٔ محرومیت‌های ساختاری به سر آمده است. خوزستان، این میراث مشترک ملی، نیازمند فریادِ عدالتخواهیِ جمعی است.