در باب مدیرانی که نه کار می‌کنند، نه کار نمی‌کنند

شوشان ـ عارف شریفی صرخه : 

 خوزستان امروز مثل چراغ راهنمایی است که همیشه روی زرد گیر کرده، نه سبز می‌شود تا حرکت کنیم، نه قرمز می‌شود تا توقف کنیم، فقط هشدار می‌دهد، بی‌آنکه راهی نشان دهد؛ این چراغ زرد، همان مدیریت خاکستری است: سیستمی که نه کار می‌کند، نه کار نمی‌کند.  

 چراغ زرد خوزستان بی‌وقفه چشمک می‌زند، جلسه‌ها برگزار می‌شوند، بازدیدهای لحظه‌ای انجام می‌شوند، مکاتبات در چرخش‌اند، وظایف ذاتی مشخص‌اند و حتی گاهی اقداماتی هم صورت می‌گیرد اما مسئله همچنان حل نمی‌شود.

 جاده‌ها به جای مسیر زندگی، به بستر مرگ بدل شده‌اند، هر روز حادثه‌ای، هر روز جوانی، هر روز خانواده‌ای داغدار و با همه این‌ها، هیچ‌کس استعفا نداده، هیچ مدیری اخراج نشده و هیچ تغییری رخ نداده است!

🔹 همه می‌دانیم وقت طلایی نجات، همان ۳۰ تا ۶۰ دقیقه‌ای است که در حوادث مرگ را می‌تواند به زندگی بدل کند اما در برخی نقاط خوزستان مثل شوش یا کرخه، این دقایق از دست می‌روند!

 البته هنوز کسی حساب نکرده چند نفر قربانی همین هدررفت زمان نجات شده‌اند؛ آمار یا داده و بررسی‌هایی منتشر یا اعلام نشده است از زمان‌هایی که می‌توانستند زنده بمانند اگر آمبولانس‌ها و پایگاه‌های اورژانس کافی بودند، اگر تعداد کادر درمان و متخصص کافی بود، اگر امکانات مهیاتر بود و نتیجه روشن است: وقت طلایی می‌سوزد، جان‌ها از دست می‌روند، و چراغ زرد همچنان چشمک می‌زند؛ این همان مدیریت خاکستری است؛ همه نشانه‌های فعالیت وجود دارد، اما هیچ‌کدام به نتیجه نمی‌رسند، بحران‌ها توضیح داده می‌شوند، اما درمان نمی‌شوند.  

 این همان لحظه‌ای است که بحران، لباس نمایش می‌پوشد، همه چیز شبیه کار کردن است، اما هیچ‌چیز به نتیجه نمی‌رسد، این وضعیت از ناکارآمدی خطرناک‌تر است! ناکارآمدی را می‌توان دید و اصلاح کرد اما سیستمی که وانمود می‌کند کار می‌کند، بحران را می‌پوشاند و مردم را در توهم نگه می‌دارد.  

 دنیا اما نشان داده است که این چرخه می‌تواند شکسته شود، پس از توفان کاترینا در آمریکا، مدیر وقت آژانس مدیریت بحران مجبور به استعفا شد و ساختار امداد بازسازی گردید؛ پس از فاجعه فوکوشیما در ژاپن، مدیران ارشد شرکت برق تحت فشار افکار عمومی کناره‌گیری کردند و دولت اصلاحات گسترده‌ای در سیاست انرژی و ایمنی هسته‌ای آغاز کرد. 

و همچنین پس از غرق شدن کشتی «سِوُول» در کره‌جنوبی، نخست‌وزیر کشور استعفا داد و قوانین ایمنی دریایی تغییر کرد، این‌ها نمونه‌هایی هستند که نشان می‌دهند وقتی ناکارآمدی به نقطه‌ی عیان می‌رسد، تغییر واقعی تنها با «پذیرش مسئولیت» ممکن می‌شود.  

 پیام نهایی ساده است: خوزستان به لحظه‌ای نیاز دارد که چراغ زرد خاموش شود یا سبز شود تا حرکت کنیم، یا قرمز شود تا توقف کنیم اما این وضعیت خاکستری، این چراغ زرد بی‌پایان، فقط جان می‌گیرد و نابود می‌کند.