بیاد ؛ یوسف مداحیان، مرد اندیشه وعشق 

   شوشان ـ محمد نوروزی بابادی:

 
رازی نهفته دردل سنگ  
ویاقوتی که منزلت عشق است  
پتکی که فرود میاید  
با دستان تهمتن ، 
تا شوریدگی اندیشه را  
به قامت سرو ستان 
ابیاری کند  
اینهم سند ماندگاری است 
با نغمه سرای باورهای سنگین. 
که خوابگذار ، 
نجابت را  
همراه شجاعت  
به پیوندها  
میهمان میکند  
هرچند راه درازی ، 
در پیش است  
وستارگان بدنبال  
نگاه های کودکان فردا .  
پهلوان ما صحنه را  
همراه نوشتن مشقها  
به اکران میبرد  
وبرگ روزنامه را  
سایبان پلک چشمان میکند 
تا دوربین متحیر ، 
لبخند ها را ، 
به ارمغان بیاورد 
اما ! دراین هوای شرجی  
زخمها میجوشند  
ودرمانی که از غافله ، 
عقب مانده است  
ناله به بهای جان  
تمام میشود  
وارزوها اسیر توفان خشم.  
یاقوت در سنگ پنهان میماند  
نخلستان خشک میشود 
در زمستان تشنه.  
وخبری که دیاررا  
سوگوار میکند 
یوسف سرانجام !  
شوریده خاک رامهرمز میشود. 
وقلم که غریبانه مینالد. 
ومن که اشکهایم گونه ها را  
خیس کرده اند