ای در وطن خویش غریب 

شوشان ـ حسین کاملی :

بدون شک آنان که با فلسفه وجودی خانه احزاب و نقش بی بدیل احزاب در ترسیم نقشه راه دموکراسی و فعالیتهای مدنی آشنا هستند ، می دانند که همراهی و تقویت این عنصر مهم مدنی از اولویت‌های دولت‌هاست. آنها می دانند که  
تقویت فرهنگ مدارا و پذیرش اختلاف نظر و حضور مستمر احزاب در کنار یکدیگر، این باور را نهادینه می‌کند که تفاوت‌های فکری و سلیقه‌ای، بخشی طبیعی از زندگی سیاسی است و می‌توان در عین اختلاف نظر، بر سر منافع ملی به توافق رسید.و نیز می دانند که
در تقویت هم‌افزایی و مدیریت بحران‌های جاری و تشکیل 
 اتاق فکر مشترک برای بحران‌ها و در مواجهه با بحران‌های بزرگ ملی (مانند تحریم‌ها، بلایای طبیعی، شیوع بیماری‌ها و چالش‌های اقتصادی و سیاسی _ اجتماعی)خانه احزاب می‌تواند به عنوان یک “شورای مشورتی فراگیر” عمل کند. در این فضا، بهترین ظرفیت‌های فکری و اجرایی احزاب مختلف گردآوری شده و راه‌حل‌های جامع‌تری ارائه می‌شود.
در شرایط بحرانی، یکی از بزرگ‌ترین مشکلات، تناقض در پیام‌ها و سیگنال‌های ارسالی از سوی نهادهای مختلف است. خانه احزاب می‌تواند بستری برای هماهنگی در پیام‌رسانی ملی باشد تا جامعه با یک صدا و یک مسیر آشنا روبرو شود و این امر به آرامش عمومی و اجرای بهتر سیاست‌ها می‌انجامد.تصمیماتی که پس از مشورت و کسب نظر احزاب اصلی کشور گرفته می‌شوند، از پشتوانه و مقبولیت گسترده‌تری برخوردارند و اجرای آن‌ها با مقاومت کمتری مواجه خواهد شد ،و صد البته نقش کلیدی در شکل‌گیری وفاق ملی
و تبیین “منافع ملی فراحزبی از کارکردهای ویژه  خانه احزاب است که بسان  عرصه‌ای است که در آن، احزاب می‌آموزند  منافعی وجود دارد که فراتر از پیروزی در رقابت‌های حزبی است. اینجا و در گفت‌وگوها  می‌توان بر سر خط‌قرمزهای ملی، اصول بنیادین نظام و اهداف کلان توسعه‌ای به توافق رسید. وقتی مردم ببینند که رهبران احزاب مختلف در شرایط سخت، دور یک میز نشسته و برای حل مشکلات کشور چاره‌جویی می‌کنند، امیدواری و اعتماد آنان به سیستم سیاسی و حاکمیتی  افزایش می‌یابد. این اعتماد، مهم‌ترین سرمایه برای عبور از بحران‌هاست و اما اینجا و در خوزستان خانه احزاب همچنان غریب است و گویا این رکن اساسی دموکراسی در غبار بی توجهی و منازعات سیاسی قومی قبیله ای گم شده است