ادعاهای تکراری علیه جزایر ایرانی؛ ریشه‌ها، اهداف و خطای راهبردی مسامحه 

شوشان ـ سیدعلی حمیده کیش :

هر بار که فشار قدرت‌های فرامنطقه‌ای بر ایران افزایش می‌یابد، ناگهان برخی دولت‌های عربی حاشیه خلیج فارس به یاد «ادعای ارضی» می‌افتند. ادعاهایی که نه ریشه تاریخی دارد، نه سند حقوقی و نه حتی سابقه سیاسی معتبر. تازه‌ترین نمونه، زبان‌درازی نسبت به جزیره ایرانی سیری است، جزیره‌ای که حاکمیت ایران بر آن، دهه‌ها پیش از تولد سیاسی بسیاری از مدعیان امروز تثبیت شده است. 
۱- واقعیتی که پنهان می‌کنند 
حقیقت ساده اما آزاردهنده برای مدعیان این است که ایران، قرن‌ها پیش از شکل‌گیری دولت‌های دست‌ساز قرن بیستم در جنوب خلیج فارس، بر این جغرافیا حاکم بوده است، بسیاری از این کشورها، محصول تصمیمات اتاق‌های فکر استعمار بریتانیا هستند، نه روند طبیعی تاریخ و بحرین تا کمتر از ۶۰ سال پیش، رسماً بخشی از ایران محسوب می‌شد و جدایی آن نتیجه فشار خارجی بود، نه رأی تاریخ، با این حال، همان دولت‌هایی که موجودیت‌شان وامدار بیگانگان است، امروز برای ایران تعیین تکلیف ارضی می‌کنند. 
۲- ادعاهای نیابتی، نه ملی 
این مواضع نه از قدرت، بلکه از وابستگی می‌آید. دولت‌هایی که امنیت، سیاست خارجی و حتی حیات اقتصادی‌شان به پایگاه‌های نظامی بیگانه گره خورده، طبیعی است که نقش «بلندگوی منطقه‌ای» را بازی کنند. 
آن‌ها در برابر اشغال واقعی فلسطین سکوت می‌کنند، اما درباره خاک ایران ناگهان مدعی می‌شوند؛ این تناقض، خود گویاترین سند بی‌اعتباری ادعاهاست. 
۳- نقد صریح مسامحه 
واقعیت تلخ آن است که سکوت و خویشتنداری ممتد در برابر این ادعاها، نه‌تنها آن‌ها را متوقف نکرده، بلکه جسورترشان کرده است. در سیاست بین‌الملل، وقتی ادعایی بی‌پاسخ می‌ماند ،تبدیل به عادت می‌شود ، سپس به مطالبه و در نهایت به ابزار فشار. مسامحه‌ای که قرار بود تنش‌زا نباشد، عملاً به اشتباه محاسباتی طرف مقابل دامن زده است. 
۴- ایران و خط قرمزهای فراموش‌نشدنی 
جزایر خلیج فارس نه موضوع مذاکره‌اند، نه ابزار معامله سیاسی. این‌ها بخشی از تاریخ ، هویت و امنیت ملی ایران هستند. دفاع از آن‌ها نیازمند جنگ‌طلبی نیست، بلکه به موضع‌گیری روشن، مستند، مداوم و غیرقابل تفسیر نیاز دارد؛ موضعی که جای تردید باقی نگذارد. 
۵- جمع‌بندی پایانی 
ادعاهای امروز علیه جزایر ایرانی، نه از سر قدرت که از سر توهم ناشی از سکوت شکل گرفته‌اند. تاریخ، جغرافیا و حقوق بین‌الملل در این پرونده روشن‌ می باشد. آنچه نیاز به اصلاح دارد، نحوه مواجهه سیاسی و رسانه‌ای ماست. باید دانست که ایران هرگز آغازگر تنش نبوده، اما تجربه نشان داده است که تمامیت ارضی، با ابهام حفظ نمی‌شود. والسلام