زباله،نفت،هنر و کوچ اکسیژن

شوشان- غلامرضا جعفری
 چندی است معمول شده که سازمانها و اداره های مختلف به هر بهانه ای دست به جیب شوند و همایشی،جشنی یا سمیناری برگزار کنند،البته برگزار کردن جشن به خودی خود دشواری غریبی نیست دشواری آنجاست که سازمانهای موصوف، مدعی فرهنگ سازی برای ما مردم باشند، مردمی که نمی دانند ساعت نه باید به اخبار تلویزیون گوش دهند و یا پسماند خود را در خیابان بگذارند و در این میان هر سازمانی ساز جدایی می زند،اگر از صدا و سیما بپرسید خواهند گفت ساعت نه به اخبار توجه کردن مهمتر است و سازمان دیگر هم چیز دیگری می گوید که ما حصلش سر درگمی شهروندان است،پس لاجرم باید کار فرهنگی کرد آنهم از نوع وارداتی چرا که هنر و در نتیجه ادراک اشراقی، منتج از بالا نشینی است و هنرمند اهوازی از بد حادثه بالا نشین نیست حداکثر اینکه می تواند به حصیر آباد برود و در آنجا سکنی گزیند و همه می دانیم تپه های پر از دشواری حصیر آباد کجا و محلات نشسته بر بالای کوه دماوند کجا!پس امری طبیعی است اگر هنرمندان از وادی دماوند دعوت شوند تا فرهنگ ساعت نه را برای مان هجی کنند.

در چنین فضایی سایر سازمانها و متولیان خود خوانده امر فرهنگ ما مردم ، می توانند در تکثیر جشنها بکوشند ،مثلاسازمان متولی انرژی جشن باشکوهی بگذارد و بسیاری هزینه کند و پسوند جشن را چنین بگوید:( همراه با کاهش مصرف انرژی) چون خانواده ها برای آمدن به جشن لاجرم باید چراغ خانه راخاموش کنند و همین به کاهش بار مصرف انرژی در شبکه منتهی می شود، این چنین سعی فرهنگی شرطی دارد،به شرط آنکه برای مردم مهم نباشد هزینه دعوت از چند عزیز تهرانی بیشتر از پول همه چراغهای خانه اشان است،در حالیکه سفره هنرمند اهوازی خالی از نان و مثل همه همشهریانش سرشار از خاکهای مهاجم است،و یا مثلا شرکت نفت برنامه ای بگذارد آنچنانی،برای خالی نبودن عریضه بگوید :(همزمان برای حمایت از اکسیژنهای مهاجر )، اکسیژن هایی که از دست چند صد چاه سوزان نفت ، در حال فرار از اهواز هستند و البته برای مردم خاک نشین این شهر تا پیشتر از آنکه مدفون در خاک مهاجر از چاههای نفت هور و تالاب شوند،لذت بصری ببرند.

شرط سابق در اینجا نیز نافذ است و شهروند خاک زده نباید کاری به مبلغ نازنینی که عزیزان تهرانی کادوی فامیل میبرند داشته باشند به خصوص که سوغات اهواز و خوزستان تا بوده همین نفت بوده و پولش،ناگفته نماند که چنین کاری برای وزارت فخیمه نفت گونه ای سرمایه گذاری است چرا که در حال حاضر نیاکان مبدل به نفتمان را میفروشد و در اینده ما را که زنده، مدفون در خاکهای پرنده شده ایم.

وزارت جلیله نفت البته این نکته را از یاد نخواهد برد که چنین نفتی احتمالا از دسته نفت های با کیفیت ممتاز خواهد بود چرا که تبدیل جسم و جان زنده به نفت شاهکار هر وزارتی نیست.

این وسط هم عرق فرهنگی همه سازمانهایی که کار خود را زمین نهاده و نگران تعالی فرهنگی ما مردم خاکستری هستند، باید به فال نیک گرفت خاصه در جایی که بالاخره ما هم به قله افتخار فرهنگ پیشرفته جمع کردن زباله ها در ساعت نه رسیده باشیم، و این افتخار اندکی نیست که همزمان با هنرنمایی عزیزان تهرانی ، مردم اهواز که فعلا نگران کوچ اکسیژنهای شهر هستند به سراغ زباله ها بروند و در نبردی رویاروی زباله ها را پسماند کنند ، و البته در فراموش کردن هنرمند اهوازی که حتی سفره اش را نمی تواند باز یافت کند عمدی در کار نیست ،در این میان سوغات هنرمندان عزیزی که قدم رنجه کرده و در این هوای آلوده به اهواز آمده اند در جای خود محفوظ است و از آن مهمتر اینکه بی انصافی است اگرحق آلودگی را به کادوهایشان اضافه نکنیم و این حق ربطی به حق توحش هم ندارد،بالاخره این هنرمندان از خود گذشتگی کرده اند ومردم اهواز دیر سالی است که قدر چنین کارهایی را خوب میدانند.

این داستان اهواز است و زباله و نفت و هنر و اکسیژن.