چرا، حاج محمود، فرشته ی تاریخ بنیامین شد.!؟

شوشان ـ دکتر ماهان محمد زاده :

ضمن تسلیت مجدد به جناب نیک سرشت  و همه بازماندگان  آن عزیر از دست رفته .
سوگنامه ی جناب نیک سرشت ، واجد تمثیل بسیار مهمی است. (فرشته ی تاریخ والتر بنیامین)، اینکه چگونه مرگ، بدل به روایتی از رخداد مدرنیته می شود، نکته ی ظریف و جالبی است.
اینکه امر روزمره، از قالب کلیشه ای خود به در آمده و همچون رخدادی اجتماعی جلوه گر و بن مایه ی آفرینش ادبی مدرن می شود. از همین جهت است که بهترین رمان های متکی بر حدیث نفس بدل به اعلامیه های رهایی بخش و مانیسفت های  دگرگونی و تغییر می گردند.
از سوی دیگر "رانه ی مرگ" که مهمترین منبع زاینده ی زندگی است. از طریق ایجاد شکاف و زخم زدن بر تمامیت زندگی است ، که حیات آدمی را  معنا می بخشد.زندگی جاودان که همچون جهنمی است، از طریق رانه ی مرگ، شکافته و زندگی محدود و متعین از دل آن زاده  می شود.
به همین اعتبار تمثیل هوشمندانه ی فرشته تاریخ والتر بنیامین، که در واقع خود بنیامین تفسیرِطوفان تاریخ و پیشرفت را به واسطه ی نقاشی «پل کله» از دل آن بیرون می کشد.
همنشینی غریبی با مفهوم مرگ و تاریخ دارد. 
آری، مردگان، رو به سوی گذشته و پشت به آینده دارند. درست همانطور که فرشته ی تاریخ  «والتر بنیامین»  رو به سوی گذشته و نیز پشت به آینده دارد .
 در حقیقت طوفان تاریخ، فرشته ای را که پشت به آینده دارد، به سمت جلو پرتاب می کند. 
پایی در گذشته داشتن و به سمت آینده پرتاب شدن، و گرفتار شدن در وضعیت  بحرانی مدرنیته، به مثابه دست و پنجه نرم کردن با آشوبناکی وضعیت کنونی است.خواندن مرگ به مثابه ی رستاخیز  یک زندگی سراسر  مسالمند، اما امید بخش. همان راهی  که همگی ناگزیر از رفتن آن هستیم.