اندر حکایتِ اهمیت و ضرورتِ اصلاح و تغییر!

شوشان ـ محمدسعید بهوندی :

     تجارب فراوان نشان می‌دهد؛ در هر روزگاری شرایط و معیارهای جدیدی برای تلاش و زندگی وجود دارد، که با توجه به آن، نمی‌توان بدون ایجاد تغییر و تحول و صرفاً با همان وضع گذشته ادامه داد. تغییر و تحول همیشه بوده و مربوط به زمان و روزگار خاصی نیست و هر چه جلوتر می‌رویم، در اثر سرعت اکتشافات علمی و خلقِ تکنولوژیهای جدید، ملزومات و نیازهای تازه‌ای نیز پدیدار می‌شوند. به همین علت از انسانها و تحول در سبک زندگی و تغییر در نیازها و رفتارشان نباید تعجب کرد و به آن ایراد و اشکال گرفت و البته باید همواره مواظب بود تا در این فرایندِ نو شدن‌های مستمر، به اصول انسانی و حقوق دیگران نیز ضرر و لطمه‌ای وارد نشود. 
     انسانهای باهوش و خلاق، دائماً در فکر بهبود شرایط زندگی خود هستند تا بتوانند بهره‌ی بیشتری از توانمندیها و منابع‌شان برده و همچنین آنرا به مراحل افزونتری از ارزش‌افزوده برسانند. همه در سراسر جهان برای تجربه‌ی مطلوب زندگی در تکاپو هستند. چرا؟ چون دریافته و پذیرفته‌اند که تنبلی و بدتر از آن توقف در هر سطح و به هر علت، در واقع امر پذیرفتن عقب‌ماندگی و فقر و در پی آن حتی نفله شدن است به همین علت چنانچه با دقت نگاه کنیم، می‌بینیم که دنیای امروز، در بیشتر مواقع و عرصه‌ها، دنیای نشست، گفتگو، رایزنی و چانه‌زنی محکم و بعضاً طولانی و مستمر بین دولتهاست و لذا هر کدام نیازمند داشتن اراده و ایجاد آمادگی‌های لازم برای تعامل با دیگر بازیگران این صحنه هستند. هرگز کسی نخواهد دید که کشوری برای دستیابی به ضرر و تلف شدن منابعش وارد میادین سیاست و تجارت و... شود. عقل و منطق هم می‌گوید که این راه، راهی درست و فاقد ایراد و اشکال است.
     اکثریت دولت‌ها در پی آنند و انتظار دارند تا میدان‌های تلاش جهانی همواره در پی فراهم کردنِ زمینه‌های بُرد بُرد باشند تا بتوانند بهره‌‌ی خود را بدست آورند. ولی ممکن است بعضی‌ نیز مسیرشان را اشتباه انتخاب و طی کنند، اما دیری نخواهد پایید که خودشان درخواهند یافت؛ باید هر چه سریعتر برگردند و آنرا اصلاح کرده یا تغییر دهند. وگرنه هر چه بیشتر ادامه دهند، تنها ضرر و عقب‌ماندگی‌شان افزونتر و عمیق‌تر شده و بازگشت‌شان نیز با مشکلات بیشتر و طولانی‌تری همراه خواهد شد.
     در پایان مطلب، این جمله به ذهنم آمد و چقدر هم زیبا و عمیق و مهم است؛"پذیرفتن اصلاح و تغییر خود بزرگترین همت و شجاعت و هوشمندی است، اگر چه؛ آری، فرایند نسبتاً حساس و سختی نیز دارد. انسانهای آینده‌نگر و صاحبِ نبوغ دائماً به مسیر نگاه می‌کنند، که در آینده‌ی نزدیک یا دور به چه ایستگاههایی خواهد رسید و چنانچه متوجه شدند که مسیر پرخطر است و از آن مهمتر حاصل مثبت و قابل توجهی نیز در انتظارش نیست، با شهامت و بدون فوت وقت آنرا تغییر داده و از فراونی و تکرار زیان جلوگیری می‌نمایند. در همین کیهان به این عظمت و شکوه که عقل بشری را دچار شگفتی و حیرت محض نموده نیز بیشتر از هر اتفاق دیگری تحرک و تغییر را مشاهده می‌کنیم و چنانچه این اتفاق پی‌درپی نبود، ای بسا همین عظمتِ لایتناهی نیز از هم می‌پاشید!.