هوای پاک، حق تنفس انسان است

شوشان ـ منوچهر برون :

در روزگاری که نفس‌ها به شماره افتاده و آسمان شهرها به رنگ خاکستر درآمده، سخن از تعطیلی مدارس و ادارات به دلیل آلودگی هوا، تلخ‌ترین واژه‌ای است که در گوش شهروندان می‌پیچد. گویی نفس کشیدن در این خاک، بدل به امتیازی موقتی شده است؛ امتیازی که با هر وزش باد و هر سوزاندن فلر، از ما دریغ می‌شود.

تعطیلی راه چاره نیست، بلکه نشانه‌ی ناتوانی در تدبیر است. آلودگی هوا را نمی‌توان با بستن درها و پنجره‌ها مهار کرد، بلکه باید ریشه‌های آن را شناخت و درمان کرد. ریشه‌هایی که در دل بی‌توجهی به محیط زیست، توسعه‌ی بی‌برنامه‌ی صنعتی، و فراموشی درختان نهفته‌اند.

خوزستان سرزمین کارون و زاگرس و نخل است، اما امروز صدای سرفه‌ی کودکان جای آواز پرندگان را گرفته است. برای نجات این خاک، باید دوباره به طبیعت آشتی داد؛
درخت بکاریم، چون درخت ریه‌ی زمین است.
حق‌آبه‌ی تالاب‌ها را بدهیم، چون هور تشنه، آتش خشم خود را بر سر ما می‌ریزد.
با کشورهای همسایه گفت‌وگو کنیم تا ریزگردها مرز نشناسند.
فلرهای نفتی را خاموش کنیم تا شب‌های اهواز به جای آتش، ستاره ببیند.
مزارع نیشکر را نسوزانیم، بلکه خاک را پاس بداریم.
کارخانه‌های آلاینده را از دل شهر بیرون بریم تا شهر دوباره رنگ زندگی گیرد.

هوای پاک، کالایی لوکس نیست که به قشر خاصی تعلق داشته باشد؛ حق طبیعی هر انسان است. همان‌گونه که آب و نان و امنیت، از نیازهای بنیادین بشر است، نفس کشیدن نیز باید بی‌هراس و بی‌هزینه باشد.

اگر امروز برای آلودگی هوا چاره‌ای اندیشیده نشود، فردا دیگر نه درختی می‌ماند، نه آبی، نه نفسی. این شهرها بدون هوای پاک، تنها سایه‌ای از زندگی خواهند بود.

بیایید باور کنیم:
نجات خوزستان نه در تعطیلی، بلکه در تغییر نگرش است.
هر درختی که می‌کاریم، هر فلری که خاموش می‌کنیم، و هر تصمیم درست زیست‌محیطی،
گامی است برای بازگرداندن «نفس» به شهر و «امید» به انسان.